Doğu ve Batı
Doğal bilinç, tasarımlarla düşünen ve realitesini bu tasarımlar arasında kurduğu dışsal bağıntılarla belirleyen bu sonlu bilinç kavramsal düşünceye bütünüyle yabancıdır. Batı ile Kötü terimini birlikte düşünür. Onları düşüncesiyle değil ama dürtüleriyle, eğilimleriyle, duygularıyla bağlar. Sorunun daha karışık olduğunu anlayacak düşünce özgürlüğünden yoksundur. Batı kötü, suçlu, duyunçsuz olmalıdır. Doğu ise suçsuz kurban. Ama eğer Özgürlük ahlak için için saltık koşul ise, eğer ancak özgür bireyin kendi Duyuncu ve İstenci ile varolma olanağı olduğu doğru ise, eğer Özgürlük insanın insan olarak tüm iç değerini, insanlığının kendisini geliştirmesi için vazgeçilmez koşul ise, o zaman sorulması gereken soru şudur: Özgürlük tüm bireylerin, tüm insanların doğuştan hakları olarak nerede kavranmıştır? Çin'de mi? İnsanlığın bütün bir varoluşunda ve bütün bir tarihinde daha önemlisi, yükseği olmayan bu bilinç bütün bir Dünya Tarihinde nerede doğmuştur? Hindistan'da mı?

Doğu bu evrensel Özgürlüğü hiçbir zaman tanımamıştır. Doğunun bildiği ve tanıdığı biricik özgürlük Despotun, Birin özgürlüğüdür. Batı bu evrensel Özgürlüğün bilincinin doğduğu kültür alanıdır. Bu demek değildir ki bu bilinç doğar doğmaz Avrupa Özgürlüğü tam içeriği ile yaşama geçirmiş, Ahlak birden bire bütün bir varoluşun koşulu olmuştur. Tersine, kavramın kendini realiteye çevirmesi, tüm insanların bilincine yayılması Zamanda, Tarih dediğimiz ereksel süreçte yer alır. Yüzyılları gerektirir. Doğu ise Özgürlüğü bugün bile öğrenebilmiş, kavrayabilmiş değildir. Onu öğrenmek zorundadır çünkü onu öğrenmeye yeteneklidir. Doğulu Batılıdan ayrı bir tür değildir. O da homo sapienstir, ve insan olmanın tüm değerini, anlamını, güzelliğini, mutluluğunu yaşayabilir ve yaşamalıdır.

Doğu

	_
Doğa Kültür yapmaz; Kültürü Tin yapar. Doğa doğar. Tin Doğadan doğar. Logos doğmaz. Sonsuzluktur. Devimsiz, değişimsiz soyutlamadır. Somutluğunu ilkin Doğada ve sonra Tinde bulur.

Tin başlangıçta salt bir gizilliktir. Doğadan henüz çıkmakta olan homo sapiens varlığında bir olanak olarak bütün bir Tarihi ve daha fazlasını taşıdığının bilinçsizidir. Tarihi ancak kendisinde onu yapma yetisini taşıdığı için, kendisi ona verili bir düşünce ve istenç gizilgücü ile yüklü olduğu için yapabilir. Tarihten almadığı, Doğadan ise hiç almadığı, ama onunla birlikte doğduğu bu gizilliğinin, onda tüm deneyimine, yaşantısına a priori olan bu kendi özünün bilgisini kazanabilmek için, ne olduğunu bilebilmek için ilkin o gizilliğini açındırmalıdır. İlkin Kendini bütününde kültür olarak kendi karşısına koymalı, tözünü kültür olarak Uzayda ve Zamanda sergilemeye başlamalıdır. Ancak bu olduğu zaman o dışsal-tinsel dünyasından kendine yansıyabilir, o kültür dünyasının onun Kendisi olduğunu bilebilir. Bu İstencin tarihsel olan, aslında Tarih olan işidir. Tarih Tinin, homo sapiensin kendini ne yaptığını bilmeksizin edimselleştirme sürecidir. Bütün bir Tarih özsel olarak Tinin — düşüncenin ve istencin — kendini Uzay ve Zamanın günışığına dökmesidir. Ancak ve ancak onda gerçek Kendisinin tanıdığı düzeye dek onun bir Süreç olduğunu, Tarih olduğunu da anlar.

Dünya-Tini İstenç olarak gizilliğini ilkin Asya'da dolaysızca ortaya döker: Ya da, en azından, Asya'da kaynaklarından hemen hemen bütünüyle yalıtılmış bir insanlık bölümü kendini bir kültür olarak nereye dek götürebileceğini gösterir. Tinin özselliklerini dışarıya yansıtması,kendini bütün bir estetik, etik ve entellektüel kültür olarak biçimlendirmesi onda doğrudan doğruya kendini bilmesi demek değildir. Asya'da Tin arı dışsallıktır, ve o dışsallıkta kendini bilmez, öz-bilinçli Us değildir. Henüz kendi içine bakış yoktur, birey kendi içselliğini, kendi Duyunç ve İstencini bilmez. Bu Tinde birey kendini henüz tözsel bütünden ayırmış değildir ve özbilinçli birey olarak bulunmaz, Tözün salt önemsiz ve değersiz bir ilineğidir, kendini ve başkalarını özgür istençler olarak tanımaz; boyun eğer ve baş kaldırır, köle ve isyancıdır; korkar ve korkutur, siner ve saldırgandır. Devleti, yasayı evrensel-ussal tin olarak değil, bireyselin, tekil despotun buyruğu ve özenci olarak bilir. Şiddeti bir sanat düzeyine dek yükseltir ve yüceltir. Asya kültürü Tinin öznellikten yoksun tözselliği, özgür bireysellikten yoksun katı, soyut evrenselliğidir. Orada bütün, Töz, kendini görkemli kültürel yapılara açındırır, muazzam bir devlet erki olarak taşlaştırır. Devlet bir Aile ilişkisi üzerine temellendirilir, bir Baba olarak İstenci kaba gücün evrenselidir. Birey büyümemiş erginleşmemiş, kendi Duyuncu ve İstenci olmayan bir çocuktur. İnsan karakteri erdeme doğru eğitilmez, ama ezilir, kırılır, bozulur. Gerçek Kendi, gerçek Ben olamaz. Değişim yalnızca varolan bütünün içerisine sınırlanır. Bireysel gelişmenin yokluğunda, bu Tinin özsel karakteri değişmezliği, tözselliği, sağlamlığı, kalıcılığıdır. Akışkan değildir, ortadan kalkmaz ve Tarih olmaz. Estetik, etik ve entellektüel gelişim ulaşılan sonlu biçimlerde, özgürlüğe izin vermeyen şekillerde tamamlanmış ve bitmiştir. Onda tüzel Yasa bireye dışarıdan verilir, onun kendi İstencinin belirişi değildir. Onda ahlaksal Doğru bireye dışarıdan verilir, onun kendi Duyuncu değildir. Burada karakter ve erdem ideali gerçek değil, içsel değil, ama dışsaldır, bireyin tininde kökleşmemiş, ama doğal belirlenimlere bağımlı kalmıştır. Doğaya Tinden, hayvanlara insandan daha fazla değer verilir.

Batı

_

Bir Ulusun anlamı, önemi ve değeri Dünya Tarihindeki konumu tarafından belirlenir. Tarihsel konum kalıcı değil geçici olandır. Değişmemek Tarihi durdurmak, Tarih olmamak, tarihsel olmamaktır. Dünya Tarihi Ereği Özgürlük olan bir süreçtir ve Dünya Tini o Ereğine erişinceye dek kültürel biçimlerinin ussallıkları Tarihin önünden çekilmelerinde yatar. Dünya Tininin türesi onun bir şeklinin Doğuş saatinin onun Batış saati olmasını ister.

Çin İmparatorluğunda, Pers İmparatorluğunda, Yunan kent-devletlerinde, Roma İmparatorluğunda, İbrani kültüründe vb., gerçekte bütün bir antik Dünya Tarihinde eksik olan şey bu ilkenin, insanların evrensel olarak özgür olduklarının bilinciydi. Bu ilkenin bilinci gerçekte uğruna bütün bir Dünya-Tarihinin çabaladığı Erekti. İnsanın ussal bir varlık olduğu, sonsuz Logos ile bir ve aynı evrensel tözü paylaştığı düşüncesi ilk kez Hıristiyanlık ile doğmadı. Bu kavrayış Klasik Yunan felsefesinin özünde ve özeğinde, Platon-Aristoteles idealizminde çok daha önceden çıkarsanmıştı: İnsan tanrısal Logos ile birdi. Yunan felsefesinde eksik olan şey ilkenin evrensel olarak geçerli olduğunun bilinciydi. Hıristiyanlık tüm insanları Tanrının onunla aynı tözü paylaşan çocukları yaptı. Bu kavram daha önce Stoacılar tarafından üretilmişti. Hıristiyanlık onu evrenselleştirdi.

İlkenin edimselleşmesi Dünya-Tarihinin onun bildirilmesini, kavranmasını izleyen sonraki Eylemidir. Tarihin gelişmesi insan doğasının gizilliğini edimselleştirmesidir ve Özgürlük bunun için özsel olarak zorunludur. Gerçekte Özgürlük insan doğasının kendini gerçekleştirme İstenci ile bir ve aynıdır. Ancak Duyunç ve İstenç olabilen insanlık kendi doğasının belirlenimini, gizilliğini yaşama geçirebilir, değişebilir, gelişebilir. Doğunun dinginliği, katılığı, değişmezliği, sözcüğün gerçek anlamında bir Tarihinin olmaması — aslında kendisinin Tarih olmaması — onda bu gizilliğin, Duyunç ve İstenç olarak, Özgürlük olarak insan doğasının bilincinin kazanılmamış olmasına bağlıdır. Doğu insanlığı daha öte gelişmesi gereken sonlu törel yapılar içinde dondurur; Çin'de bütün bir nüfus İmparatorun bütününde keyfi istenci altında tutulan bir törellik yapısında kalıplaşmış, Hindistan'da doğa belirlenimlerine bağlı bir Kast dizgesi içinde dondurulmuş ve böyle olarak saklanmıştır. Bu dizgeler ancak kendi içlerinde gelişirler, dışlarına doğru değil.

Hıristiyanlığın ilk biçimlenişi içinden doğduğu boşinanç kültürünün izleri ile lekelidir, duyusal simgecilik ile damgalı, kabalık, barbarlık yüklüdür. Tıpkı onu önceleyen mitolojik inanışta olduğu gibi, doğal olana tinsel olanın değeri verilir; toprak, kalıntılar, ve şarap ve ekmek kutsaldır, ve daha da kötüsü ölümlü rahiplerin kendileri tüm özençleri ile birey ve Tanrısı arasına girerler. İslam ve daha sonra Protestanlık bu eksikliği gidermek için, yüreği dünyasalın sonluluğundan tanrısalın sonsuzluğuna yeniden döndürmek için doğdular. İslamda bireysellik bir kez daha, ama bu kez göğün evrenseli karşısında geri çekildi. İslamda bir dinadamları sınıfı tanınmasa da, birey kendi sonsuz değerinin bilincinde değildir, ve başlangıçta bu dünyaya bütünüyle dönük İstencini bu dünyadan, Tarihten çeker, soyut bir güce teslim olur. Dünya-Tini çıkış noktasını başka bir bilinç alanında bulacak, gelişimini Germanik bilinçte sürdürecektir. Tarih Duyunç ve İstenç Özgürlüğünün sonsuz değerini kavramış, ama henüz bunun tam açınımının ve içeriğinin bilincinden yoksun Avrupalı Germanik bireyselliğin eline geçmeye başlar. İlk kez Avrupa, ilk kez Batı tüm insanların özgür doğduklarının ve henüz her yerde zincire vurulmuş olduklarının bilincini kavramıştır. Bu bütün bir Dünya Tarihini ön-modern ve modern evreler olarak ayıran muazzam bölünmedir. Tarihin bundan sonraki gelişiminin ekseni Özgürlük bilincidir. Batı bir süreçtir, ve insanlık için önemli olan, gerekli olan budur. Henüz bütün bir insanlığın önünde geliştireceği bir tinsel içerik vardır ki, eğer insana ve insanlığa Logosun, onun kendi özselliğinin bakış açısından bakılırsa, estetik, etik ve entellektüel değeri sonsuzdur.

Değişim Gelişim Midir?
Gelişme zorunludur, çünkü bir gizilliğin vargısıdır. Başka bir deyişle, bir gizillik var ise ya da zorunlu ise, gelişme de zorunludur; gizillik edimselleşeceği için, kendini somut varoluşa yükselteceği için gizilliktir.

Önemli olan "dünyanın değişmesi" değil, ama değişimin karakteridir, birşeyin hangi başkasına dönüşmeye yetenekli ve dönüşmek zorunda olduğudur. Dünya her zaman değişmektedir. Hiçbirşey yalnızca kendisi değil, ama kendi başkasıdır. "Birşey = Birşey" denklemi usdışıdır, yani yoktur. Birşey Başkasıdır. Değişmeyen tek bir şey ve değişim içermeyen tek bir an yoktur. Zaman değişimin kendisidir, ve zamanda olanın, sonlu olanın yazgısı ortadan kalkmak ama o denli de saklanmak, yani başkalaşmaktır. Herşey, saltık olarak Herşey akıştadır, Herşey oluş sürecindedir. Bu düzeye dek böyle 'değişim' gibi soyut, genel, boş bir tasarımla tasalanmanın gereği bile yoktur. Önemli olan değişimin gelişme olup olmadığı, insanlığın gelişmeye yetenekli olup olmadığıdır, çünkü bundan, insanın gelişebilirliğinden kuşku duyan geniş bir nihilizm alanı vardır. Usun yanıtı olumludur. Kuşkuculuğun ise bir yanıtı bile yoktur.

Doğal Bilinç Çin ve Hindistan gibi binlerce yıllık Asya kültürlerinin salt eskiliklerinden ve görkemlerinden ötürü tarihsel olarak da büyük oldukları yanılgısı içindedir. Ama tarihsel olarak aşağı yukarı bütünüyle önemsizdirler, Dünya-Tininin gelişim alanı ile, Batı ile hiçbir ilişkileri olmamıştır. Bu kültürler eskilikleri içinde yenidirler çünkü değişmemişlerdir. Ortadan kalkmamış olmaları Tarih olmamış oldukları anlamına gelir. Uğradıkları tüm iç değişimler yalnızca despotik dizgenin kendi içinde sağlamlaşmasından, yerleşmesinden ve kazanabileceği en son biçime doğru daha öte ayrımlaşmasından başka birşey değildir. Dünya Tarihi ile özsel bir bağlantılarının olmaması hiç kuşkusuz onları küçümsemeyi, giderek insan-altı görmeyi gerektirmez. Bu yalnızca Tinin özsel belirlenimi olan gelişmenin dışında kaldıkları anlamına gelir. Dahası, Doğu gerçekte yalıtılmışlığına son verdiği ve Batı ile ilişkiye girdiği günden bu yana değişmektedir. Ama bu değişim ilkin tinsel olmaktan çok özdekseldir. Özgürleşme değil, ama dışsal teknolojik değişimdir. Despotizm özdeksel-teknolojik değişime yeteneklidir.

Çin tikel bir kültürdür, Tinin sonlu, yetersiz bir şeklidir, ve bu düzeye dek belirlenimi saltık olarak ortadan kalkmaktır. Ve ortadan kalkmaktadır. Bu kültürel ortadan kalkışın en sonunda üreteceği yeni kültürün Evrensel İnsanlık kültürü olmasının kaçınılmaz olmasına karşın, Çin'in usdışı şimdisi ve ussal geleceği arasındaki süreci nasıl geçeceğini ancak şimdiki kültürel doğasının belirlenimleri saptayacaktır.

Çin Halk Cumhuriyeti

Çin’in Batı Öykünmeciliğ: Maoizm
Maoizm Çin Tininin bütün bir dünyadan, evrensel insanlıktan, tarihten yalıtılmışlığını kırıp Dünya-Tarihine katılması yönünde ilk girişimidir. Batı kültüründe despotik olanın ve despotik Çin kültürünün ilk sentezidir. Oluş sürecindeki Batı kültürü evrensel ussal kültür değildir. Ve bu tarihsel göreliliği ve geçiciliği içindeki Batı Tininin Çin Tini ile ilk etkileşimi ancak Çin'in despotik kültürünün o yabancı kültürde algılayabileceği ve anlayabileceği boyutlarda olabilirdi. Batının reddettiği Marxizm Çin'in despotik tini için yabancı ve dışsal bir öğe değildi. Kolayca aşılandı. Çin gerçekte dışsal zor yoluyla da olsa Batı ile Mao'dan çok daha önce ilişkiye girmişti. Ama o zaman yer alan değişim yüzeysel, sınırlı, ve yereldi. Mao Batı kültüründe bir tür hızlı modernleşme modeli olarak görünen Marxizmin Çin kültürünün özsel politik, kültürel ve ekonomik boyutlarına aşılamayı başardı. Birşey ancak daha şimdiden kendinde ne ise ona değişebilir. Maoizm Çin'in binlerce yıllık tarihindeki ilk Yeni olmanın önemini taşır — ve Çin kültürünün başarabileceği en İyinin. Gene de bu yalnızca bir başlangıçtır. Çin de evrensel insanlığın bir parçasıdır, kendinde Özgürlük, İstenç, Hak kavramlarını gizil olarak taşır.

Bir Kültürün Tarihsel Değeri
Kültürler ancak değiştikleri, ancak ortadan kalktıkları, ancak Tarih oldukları düzeye dek tarihsel değer taşırlar, çünkü bir kültürün yüzyıllar boyunca, binyıllar boyunca değişmeden kalması insan doğasının gizilliğinin açınımı değil, ama yalnızca bu gizilliğin sınırlı bir şeklinin kendini anlamsızca yineleyişidir. Oysa Tin bir gizilliktir ve gizillik kendinde gelişme olduğu için gizilliktir. Tin bu hakkını Tarihte kazanır ve Tarih Tinin Oluş sürecidir, bir uyuşukluk alanı değil. Bu süreçteki herhangi bir kültürel basamağın değeri süreçte bir ilerlemeyi temsil edip etmemesine bağlıdır. Katı bir geleneksel yapıya kitlenerek salt kendini yineleyen insanlık genel olarak insan olmanın değerini taşısa da, varlığının ya da yokluğunun tarihsel bir anlamı ve değeri yoktur. Tarihsel olarak, olmasa da olur.

Tinin Umutsuz Şekilleri
Bu insanların yaşamları insan olmanın en alt doyumlarından ötesine kapalıdır. Varoluşlarının anlamı ve değeri konusunda hiçbir bilinçleri yoktur. Buna yetenekleri olmadığı için değil, ama bu yetenekleri gelişmediği ve büyük olasılıkla yaşadıkları süre boyunca gelişme fırsatını bulamayacağı için. Bu bilgisizlik bu varoluşa dayanabilmek için biricik güvenceleridir. Çin'in ve benzerlerinin göreli sefaleti değişmeyen ve açılmayan gelenek kültürünün modern kültür karşısındaki yazgısıdır.

Emek
Emeğin değer olduğu söylenir. Giderek "yüce" olduğu, aslında "en yüce" değer olduğu söylenir. Ve bunu başka herkesten önce Emeğin rahipleri, kendileri Emekten bağışık olanlar haykırır. — Anatoly Kholody, 48, (solda) Norilsk Nikel'de eski bir Sovyet işçisiydi. Sovyet yönetimi sırasında çalıştığı fabrikada ortalama yaşam süresi 50 yıldı; sağdaki ise her yıl maden ocaklarına 6.000 yaşam adayan Çin'deki bir emekçidir. Her ikisi de Proleterya Diktatörlüğü ile doğrudan tanışıktır. Sınıf düşmanlarını devirmiş, işçi sınıfı Devletini kurmuş olan sınıfsız toplumların üyeleri, en azından Toplumcu Devletlerin yurttaşlarıdırlar. Haklarını arayamazlar çünkü onları yalnızca sömürmekle kalmayan ama ezen, öldüren istenç onları onların kendileri adına vadır. Kapitalist ile, kapitalin kölesi olan istenç ile savaşılabilir çünkü ortadadır; onu yenmek olanaklıdır ve bu yalnızca insanlığın gerçeği anlamasına bağlıdır. Ama tarihsel materyalist istencin sömürüsü emekçiyi sendikasız ve partisiz bırakan bir diktatörlüğün, proleterya diktatörlüğünün altında yer alır. İşçi yalnızca bedensel olarak sömürülmekle kalmaz, ama bu ideolojik saçmalık onu Duyuncundan ve İstencinden, sözcüğün en gerçek anlamında insanlığından yoksun bırakır, onu tinsel, ruhsal, duygusal, moral, estetik olarak yokeder.

İdeoloji Bir Despotizm Artığıdır
Doğuda ve Batıda, onlar gibi milyonlar, on milyonlar, yüz milyonlar henüz varoluşlarını, yaşamlarını, yazgılarını küçük bir azınlığın budalalığına teslim etmeyi, sömürülmeyi işlerin normal durumu saymayı sürdürmektedir. Bu insanların kurtulmaları, bunu kendilerinin anlamaları, bunun için yalnızca Özgürlüğü anlamaları gerekir. Ancak Özgürlüklerinin bilincine vardıkları, birer İstençleri olduğunu kavradıkları zaman insan olarak varolma koşullarının sonuna dek iyileştirilmesi uğruna savaşıma girişebilirler. Yurttaş İstenci modern evrede saltık Güç ya da Erktir ki, başka her güç gerçekte onun karşısında güçsüzdür, çünkü Özgürlüğün gücü karşısında köleliğin gücü hiçbirşeydir. Ancak özgür varlıklar olduklarını anladıkları zaman salt insan oldukları için, salt birer tinsel varlık oldukları için değerlerinin sonsuz olduğunu anlayabilirler ve insanın insana köleliğine vb. saltık olarak son verebilirler. Onları uysal, sindirilmiş, korkutulmuş tutarak, ideoloğun kaprisi altında hiçe indirerek kurtarabileceği sanısı içindeki ideolojik despotizmin bu karakteri içinde algılanmaması ancak onu bir ideoloji olarak üretenlerin ve doğrulayanların kendilerinin Özgürlük kavramının bilincinden yoksun olmalarıyla olanaklı ve anlaşılabilirdir. Tüm şiddet, zor, baskı vb. donatımı ile diktatörlüğü zorunlu olarak kapsayan bir bilinç biçimi olarak İdeoloji bir Özgürlük süreci olan Yurttaş Toplumuna ait bir bileşen değildir. İdeolojinin kökeni henüz modern dönemin özsel Kavramı olan Özgürlüğü anlayamamış ön-modern tine ait despotik bilinç artıklarıdır. İdeolojiyi ve bunlardan türeyen düşlemleri doğrulamış milyonların arasında önemli ve değerli görülen sayısız düşünürün, entellektüelin vb. de bulunması yalnızca Gerçeğin entellektüalizmden bütünüyle başka birşey olduğunu gösterir. Batıda bile Özgürlük kavramının henüz bilinçlere yeterince yerleşmiş olmaktan ne kadar uzak olduğunu, kendini-aldatmayı yenmenin çok kolay olmayabileceğini gösterir. İdeoloji despotik bir kültür artığıdır. Entellektüalizm Felsefe ya da bilgi değildir. Yalnızca Us ile her durumda geçimsiz olan doxalar, kişisel görüşler ve realite ile ilgisiz planlar üretmenin ötesine geçemez. Ve bunları kitlelerin bilinçsiz, duyunçsuz, istençsiz realitelerinde yaşama geçirir.

İdeolojinin bireysel Duyuncu tanımaması Dini bir afyon olarak görmesinde ve yasaklamasında anlatım bulur. İstenci tanımaması ise İstencin dolaysız belirlenimi olarak Mülkiyet hakkını tanımamasında ve yasaklamasında anlatım bulur. Bu iki olumsuz belirlenim İdeolojinin kavramıdır. Bireysel İstenci tanınmamada, Bolşevizm ve Nazizm her ikisi de "toplumcu" yanlarını gösterirler. Tarihsel Materyalist bakış açısının sınıf-kavgası olarak Tarih kuramına göre Nasyonal Sosyalizm Tekelci Sermayenin diktatörlüğüdür. Buna karşı, kavramsal olarak bakıldığında, İdeolojinin kendini bireysel İstencin üzerine koyması bireysel İstencin Mülkiyet hakkının da üzerine koyması demektir. Nazizm ve Faşizm için tıpkı Bolşevizm için gibi özel Mülkiyet koşlusuz bir hak değildir. İkisi de bireysel Özgürlüğü tanımayan ve dolaysızca bireysel İstencin yadsınmasına götüren Toplumculuk olarak ortaya çıkarlar. Toplumculuk Bireyciliğin bastırılması olarak moral bir üstünlük ve değerlilik görünüş taşır. Ama gerçekte Toplumculuk Bireyciliğin olumsuzlanmasından çok Birey karşısında Toplumun saltık kılınması, realitenin Toplumu saltık yapan bir bakış açısından yorumlanmasıdır.

Tek-Boyutlu İnsan ve Tek-Boyutlu Toplum
Çalışan insanın, ancak ücreti yoluyla geçinebilen ya da ancak sağ kalabilen insanın bütün bilinci, bütün istenci, bütün duyuncu bu ekonomik kavram, ücret kavramı çerçevesinde biçimlenir. Bir köle olmasa da, işi onun için tutkuyla sarıldığı biricik varoluş olanağıdır, istenci ait olduğu toplumdaki koşulların ona dayattığı zorunluklar karşısında kırılır, varoluş biçimi kendisinin denetleyemediği etmenler tarafından belirlenir, sınırlanır. Altyapı kuramcılığının gördüğü gerçek budur, ve bu gerçek Özgürlüğün değil ama İstençsizliğin anlatımıdır. Sınıfının bir üyesi olarak bireyin bilinci özünde ekonomik bir bilinç, bir sözleşme bilinci, bir ücret bilincidir ve bütün bir benliği özsel olarak ekonomik konumunun bir anlatımı, bütün bir kişiliği ücretinin bir özetidir. Ancak bu indirgeme, ancak insan gizilliğinin gelişiminin bütünüyle durdurulması yoluyla kendini varoluşuna uyarlamayı başarabilir. Bu olduğunda, sözcüğün en gerçek anlamında altyapı tarafından belirlenmiştir, ve böyle olarak eylemi ekonomik eylemin ötesine geçmez. Toplumsal Gönençten az gelişmiş kişiliği ile ve az gelişmiş gereksinimleri ile orantılı bir pay aldığı zaman, aç kalmanın biraz ötesinde bir varoluş koşuluna ulaştığı zaman kavgasını, devrimini vb. bir yana atar. Sınıf Kavgası ekonomik kavgadan ötesi değildir, ve ekonomik ereğine erişir erişmez emekçinin gerçeği kendini Tek-Boyutlu İnsan olarak, ve pazarın gerçeği Tek-Boyutlu Toplum olarak ortaya koyar. Ücret uğruna kavga, sınıf kavgası çelişkiyi çözmek zorunda ve gücünde olan Usun değil, çelişkiyi çözülemez gören güçsüz Anlağın kavgasıdır. İşçi ve Ücret buluştuğu zaman, karşıtlıksız İnsan elde edilir; ya da sınıf kavgası yatıştığı zaman, karşıtlıksız Toplum elde edilir. Ekonomik kavga çelişkinin yenilmişliğini anlatan İdeal uğruna değil, ama yalnızca çelişkiyi sürdüren realite uğrunadır. Sorun bu özdeksel bilinci bu dışsal belirlenimin ötesine ve üstüne yükseltebilmek, ona sınıf beklentisinin ötesinde insan beklentilerinin bilincini kazandırabilmektir. Sorun onu insan gelişmesinin ne kadar yetersiz bir aşamasına takılıp kaldığını gösterebilmektir. Emekçi ekonomik bir kimliğin ötesinde bir de Yurttaş kimliği taşır. Bu politik kimliği ekonomik-sınıfsal davranışa sınırlı değildir; tersine, Yurttaş olarak eyleminin sınırı ancak insan olarak Hakkı tarafından belirlenir. Bu olumsuzun, henüz olmayanın, henüz kendinde olanın, gizil olanın gücü dediğimiz şeydir. Ve salt ussal olduğu için realiteden, var olandan, olumlu olandan daha güçlü olduğunun tanığı bütün bir Tarihin kendisidir.

İnsan Doğası Kavramı Gelişmeyi İçerir
Tinin kültürel-tarihsel oluşumları bir insan doğası kavramı karşısında onun sonlu, geçici, ortadan kalkıcı şekilleridir. Bir gizillik olarak insan doğası kavramı gelişmeyi zorunlu kılan şeydir. Aslında Tarih kavramının kendisinin insan bilincine çıkışı özsel İnsan Doğası kavramının doğuşunun bir sonucudur. Tarih Kavramı ancak gelişme kavramını kapsadığı düzeye dek bir Kavramdır. Ancak Tinin ereksel süreci Tarih olabilir.

Doğu gelenek kültürünün ötesine geçmedi, ve Tinin gelişiminin statükocu çocukluk aşamasındaki her kültürün yaptığı gibi varolanın ötesine geçmemek için özellikle direndi. Dikkafalılığı bıraktığı zaman tüm modernleşmesini Batıdan ödünç almaya ve kendini baştan sona Batının imgesinde yeniden şekillendirmeye girişti.

Çin’in Törelliği
Tarihinin son iki bin yılı boyunca Çin'in bütün bir törel yapısı, Aile, Toplum ve Devlet düzenlemeleri özsel olarak bir devlet felsefesi düzeyine yükseltilmiş olan Konfiçyus öğretisinin ilkelerine göre belirlenirdi. Çin Tarihi bütün toplumsal yapının bu öğreti çevresinde örgütlenmesinin ve düzenlenmesinin tarihi olarak görülebilir.

Çin'de İmparator biricik özgür istençtir ve toplumsal dokuyu öylesine sıkı sıkıya belirliyordu ki, memurları seçme sınavlarında kendisi doğrudan doğruya bulunurken, istenci ailenin salt iç ahlaksal alanına dek uzanıyordu.

Gelenek
Gelenek değer olarak görünür — saklanması, üzerine titrenmesi, sorgulanmaması gereken birşey olarak. Toplumun varoluşu, aslında bireyin kendisi Gelenekte kökleşmiş görünür, ve köklere saldırı ise bir değerin, bu durumda varoluş ile bir olan değerin varlığına saldırı demektir. Oysa insan özü adına, us, özgürlük, gelişme, gerçeklik ve gerçek değer adına tam olarak yapılması gereken şey bilgisiz Geleneğin ortadan kaldırılmasıdır. Bu nihilizm Tinin bütün bir Tarihini modern ve ön-modern evreler olarak ikiye bölen en gerçek Eylemidir, bir gelişim süreci olarak Tarihin kendisinin varlık nedenidir.

Gelenek süredurumdur, dinginliktir, ve dirençtir. Hangi kültürde olursa olsun Tutuculuğun kendisidir ve ussal Özgürlüğe, Değişmeye, Yenileşmeye, Gelişmeye karşı engelin kendisinin anlatımıdır. Birer kültürel kalıt olan Gelenekler insan davranışlarını düşüncesizce belirleyen törel ölçünlerdir — neyin giyileceğinden neyin yeneceğine ya da yenmeyeceğine dek.

Gelenek değerdir, ve değer saltık olan, evrensel olan, değişmeyendir. Gelenekler değerler olsalar da bilgiye, usa, özgürlüğe dayalı değildirler. Değerler oldukları için sorgulanamazlar, ve sorgulanmaları dolaysızca ortadan kaldırılmalarıdır. Gelenek sorgulanmadığı düzeye dek ahlaksal değildir, çünkü ahlak Duyunçtur, geleneği, aslında tüm törel varoluş biçimini sorgulama hakkıdır, insanın hiçbir koşula bağlı olmayan saltık Özgürlüğü, dokunulamaz, durdurulamaz, bastırılamaz içselliği ve öznelliğidir. Duyuncu olmayan insanın Kendisi de yoktur. Gelenek eğer gerçekten Gelenek ise moral, törel, politik, estetik Gelişime, genel olarak İnsanın gerçek Kendisi olmasına izin vermez.

Gelenek sorgulanmaksızın ve salt geldiği için kabul edilen alışkanlık tinidir. Geleneğin özgür bireysel Duyunç üzerine dayanmaması, tersine ona dışarıdan dayatılan bir yetke olması ve sorgusuz bir boyuneğme istemesi Geleneğin moral değerinin bilgisizliğe ve duyunçsuzluğa dayanması, böylece moral ve değerli olmaması demektir. Gelenek sözcüğün gerçek anlamında Ahlak dediğimiz şeyin yokluğudur, çünkü Ahlak Özgürlük olmaksızın, Duyunç olmaksızın Ahlak değildir. Bu yüzdendir ki Özgürlük bilincinden yoksun kültürler, Doğuda ve Batıda, her zaman ahlaklarını dışarıdan, gelenekten, dinsel yetkelerden, ideolojik buyruklardan alırlar.

Gelenek Bilgiye ve Özgürlüğe dayandığı için değil, ama insan olmanın bu saltık değerlerine dayanmadığı için Gelenektir. Gelenek karakteri buna göre köle bir karakterin göstereceği her özelliği gösterir: Bilgisizdir, Eylemsizdir, Güzelliksizdir.

Modern Yurttaş Törelliği bir özgür Duyunç ve İstenç tini olduğu düzeye dek geleneksel değerler ile bağdaşmaz.

Gelenek ve Şiddet. Geleneklerin toplumsal bağ olarak işlev gördükleri düzeye dek, onlar tarafından birarada tutulan törel yapılar ancak onlar kadar dayanıklıdır. Bu boş belirlenimler gene de bir gelenekler türlülüğüne bölünmüş dünya bölgelerinde, Afrika'da, Asya'da, Orta Doğu'da, bu kültürel birliklerin birbirleri ile bir Nefret ilişkisine girmelerinin ve birbirlerini yoketmelerinin önüne geçemezler, çünkü bu türlülük içinde her biri başkalarında yalnızca kendi olumsuzlanmasını, yokoluşunun gözdağını görür. Barış içinde birarada varolabilirler, ama ancak ve ancak tümünü yatıştıracak bir üst-despotun baskıcı denetimi altında. Özgürlük tininin yokluğunda Birlik ancak kölelik yoluyla, boyuneğme yoluyla olanaklıdır. Birin güvencesi olan bu despotik egemenlik herhangi bir nedenle ortadan kaldırıldığında (örneğin ABD'nin Irak'ta yaptığı gibi), geleneğin Barışı kendinde en usdışı Savaş olduğunu gösterir. Bu topluluklar bütünüyle boş, anlamsız, aptalca belirlenimleri saltık Değerler olarak görürler ve varoluşlarını onlarla bir sayarlar. Değişmeleri birer kültür olarak yok olmalarıdır.Gelenekler törel doğrulukları açısından sorgulanmamaları nedeniyle İnanca değil ama Boşinanca aittirler. Gelenek Dinin ussallığı ölçüsünde Dinin kendisi ile de ilgisizdir ve sık sık Dinin özüne, özgür, ussal gerçeklik İnancına aykırıdır.

Geleneğin İstemi:
Kötü-Sonsuzluk = Sonluluk
Çin 5.000 yıl boyunca Çin olarak kaldı. Bu arada Sümerler ve Mısırlılar, Pers İmparatorluğu, Atina, Sparta, Thebes, kent-devletleri, Roma İmparatorluğu, Bizans İmparatorluğu, Osmanlı İmparatorluğu, Kutsal Roma İmparatorluğu ve daha başka niceleri doğdular, tarihsel işlevlerini yerine getirdiler, ve ortadan kalkarak yerlerini daha yüksek kültürlere bıraktılar. Dünya Tarih ile uğraşırken, değişirken ve gelişirken, Çin ise kültürel değişmezliği ve dinginliği içinde her zaman ne ise öyle kalmayı sürdürdü ... daha doğrusu, Batı ile karşılaşıncaya dek, sürdürdü.

Sonluluğun Sonu: Değişim, Yenileşim
Çin son birkaç on yıl içinde en hızlı değişimlerden birini yaşadı. Bu değişim onun kendi Tarihinin bir sonucu olmaktan öylesine uzaktır ki, tam tersine bu Tarihin aşağı yukarı gereksiz, anlamsız, ereksiz bir yineleme ve yerinde sayma olmuş olduğu anlamına gelir. Mao'nun 1976'da yoksul ve yalnız bıraktığı ülke şimdi Komünist Partinin yönetimi altında dünyanın en dinamik ekonomisidir. Dünyanın en kirli 30 kentinden 20'si Çin''dedir.

Kültür
Doğanın yaptığı ile karşıtlık içinde Kültür Tinin yaptığıdır — düşüncenin, istencin, ve estetik duyarlığın ürünü olarak, bilgi, iyi ve güzellik olarak. Kültür tinsel olan herşeydir, homo sapiensin toplam Tarihidir. Uygarlık Kültürden yalnızca tamamlanmış Kültür olarak ayrılır. İnsan özü Kavramı kabul edildiğinde varoluş saçma ve anlamsız değil, ama anlamlı ve değerli olur. Çünkü anlam ve değer ussal olandır. Bilgisizlik insanın insanlığı ile bağdaşmayan, usdışı olandır; ahlaksızlık insana uygun düşmeyen, saçma ve usdışı olandır; ve çirkin olan anlamsız, saçma ve usdışı olandır. Kültür bir süreç olarak düşünüldüğünde, insanın varoluşunu kendi değerine yaraşır bir biçime yükseltme çabasıdır. Süreç aşamalardan oluşur, ve aşamaların kendileri sürecin momentleri, onda Ereğe doğru, İdeale doğru zorunlu olarak ortadan kalkacak olan kültürel şekillerdir. Erek, İdeal yadsınabilir. O zaman nihilizm ile buluşuruz. Buna karşı insanın özsel olarak ussal, moral ve estetik bir varlık olduğu kabul edilir edilmez, onun doğal ve tinsel dünyasını Usuna uygun olarak belirleme sürecinde olduğu kaçınılmaz vargıdır.
ve Varoluşçuluk
Varoluşçuluk, nihilizm, pozitivizm, ve ikisinin sentezi olarak postmodernizm insanın ussal doğasını yadsıyan bakış açılarıdır. Bu düzeye dek, yani Gerçeği, Bilgiyi, Usu, Saltık İyiyi ve Saltık Güzelliği yadsıdıkları düzeye dek, felsefeye olmaktan çok kültüre, geçici, yanlış, sonlu, bilgisiz vb. olanın alanına aittirler. Nihilist Varoluşçuluğun varoluşu saçma ve anlamsız görmesi zeminsiz değildir. Modern bilincin nihilistik eğiliminin varoluşu anlamsız görmesi her biri kendi sonlu varoluşunda ancak geçici-göreli değer ve anlam taşıyan, usun saltık anlam ve değerini taşımayan kültürel evreleri varoluşun olanaklı en son biçimleri olarak, insanın yapabileceğinin en iyisi olarak görmesine bağlıdır. Gerçekten de, eğer tarih bu kültürel biçimlere, Tinin ancak sonlu olan Görüngülerine takılacak olsaydı, o zaman bütün bir varoluş, insanın kendisi anlamsız, saçma, değersiz olurdu. İnsanın ve varoluşunun değeri ve anlamı ancak ve ancak Usun varlığının doğrulanması ile olanaklıdır. Ama varoluşçuluk açıkça usdışı bilinçaltından, Nefretten, sevgisizlikten, yitmişlikten yola çıkar ki, tümü de Yurttaş Toplumunun pazar ilişkisi kültürünün içeriğini oluştururlar, ve böylece Eros-Logos bakış açısını değil, ama açıkça tinselliksiz Thanatos bakış açısını temsil eder. Bu 'felsefeler' biçimseldirler, modern kültürün gerçeği inancını yitirmiş, kendine ve insanlığa yabancılaşmış ruh durumuna anlatım veren kötümser dünya görüşlerinden başka birşey değildirler. Kendinin Kendinden, Usun Ustan nefretidirler.

Çinli Milyarderlerin %90’ı Yüksek Dereceli Memurların Çocuklarıdır.
Bu çocuklardan 2.900 kadarının toplam servetleri iki trilyon Yuan kadardır (ve bu arada yüz milyonun üzerindeki Çinlinin günlük harcamaları ise 1 YTL kadardır). Bu kapitalistlerin işleri başlıca beş alanı kapsar: Finans, dış tecim, toprak, büyük ölçek projeler ve hisse senetleri. 2006 Martında yapılan bir araştırmaya göre 27.310 kişinin 50 milyon Yuan üzerinde değeri olan özel mülkiyeti vardır. Bunlardan 100 milyon Yuanın üzerinde serveti bulunan 3.220'sinden 2.932si yüksek dereceli memurların, başka bir deyişle Partinin çocuklarıdırlar. Komünist Partiden Kapitalist Partinin çıkması ikisinin kendinde bir olmalarıyla olanaklıdır; ikisinde de Kapital bireysel özencin İstencidir; normal olarak geçişli, ve Çin'de ise iç içedir. Çin'in çok-kültürlü karakterinden ötürü, orada karşıtlıklar diyalektik olmadan önce ironiktir.

Çin’in Batı İle İlişkileri

"Çin = Çin" denklemi Çin'in sonsuzluğunu, değişmezliğini, ortadan kalkmamasını, Tarih olmamasını anlatır. Gene de bu denklem geçersizdir ve çürütülmüştür. Çin kendine özdeş değil, kendinde kendi başkasıdır. Ama Çin'i değiştirmeye başlayan etmenin pozitif olarak, bir olgu olarak Batı olmasına karşın, bu değişim özsel olarak Çin'in de kendinde kendi başkası olmaya yetenekli olması tarafından olanaklı kılınmıştır. Çin Çin olmadan önce Tindir, hiçbir kültürel biçimi bir son olarak görmeyen homo sapiensin bir alanıdır, bütün bir Tarihinde olabilmiş olduğundan daha çoğudur.

Çin yüzyıllar boyunca kendini dünyaya bilinçli olarak kapadı. Değişimi yadsıyan kapalı bir uygarlığın kendi içinde ulaşabileceği en yüksek biçime ulaştı. Ve gene de bu biçimde kağıt, ipekböceği, barut vb. gibi buluşlar yapılımş olsa da, bir geometri, cebir, fizik, felsefe vb. yoktu, çünkü İstenç özgür değilken Us da özgür değildi. Giderek inanç bile yoktu, çünkü Bir imparatorun kendisiydi. Gelişim dondurulmuş, yalnızca varolan katı etik ve estetik biçimler kendi içlerinde daha öte işleniyorlardı. Herkesin duyuncu ve istenci yalnızca Birin, İmparatorun istencinin ve duyuncunun izdüşümüydü. Bin yıllar boyuncu feodalizm, aristokrasi bile ortaya çıkar çıkmaz ortadan kaldırıldı. Tek bir imparatorun kararları bütün bir ülkenin yazgısıydı, ve bu Çinliler için işlerin iyi durumuydu. Eğer Çin'in kendi başına yalıtılmışlığı içinde kalması olanaklı olsaydı, Mao Düşüncesi için istenen 10.000 yıllık yaşam süresinden çok daha fazlasını, aslında sonsuza dek varolmayı isteyecekti. Ama Dünya-Tini böyle düşünmüyordu. İngilizler Çin'in yalıtılmışlığını kırdılar, onu sözcüğün en gerçek anlamında acımasızca sömürdüler. Çin için, aslında bütün bir tarih-dışı dünya için talihsizlik anlamsız dinginliklerinin bozulması değil, ama bunun kendisi henüz duyunçsuz olan ve dünyaya yalnızca hırsın güdüsüyle yayılmaya başlayan Batı tarafından yapılmasıydı. Batı gittiği her yere en küçük bir insanlık karakteri göstermeden girdi. Bu ayrı bir konudur, ama tek bir savaşta 50 milyon kadar insanı yok eden bir kültürün dünyanın geri kalanına uygarca davranabilecek olmasını beklemek anlamsızdır.

Japonya İle İlişkiler

Japon Etiği
Kimi suçlar vardır ki, onlara hedef olanları bile utandırır, anımsamaları bile eşit ölçüde acılıdır, çünkü onları işleyenler insanlıklarını yitirmişlerdir ve yaşananı neredeyse insan kavramlarında anlatmanın olanağı yoktur. Doğamız bu tür acıları baskılamak, onları olmamış, yaşanmamış saymak, onları unutarak yoketmek ister. Ama bütün bir insanlık olarak bu bilinçaltını bilmek, kendi doğamızı anlamak zorundayız. Japonların Nanjing'de işledikleri suç düzenli bir ordu tarafından, onun eğitimli subayları ve komutanları tarafından uygulanan bir kıyım ve işkenceydi ve bu suçluların ait oldukları Devletin doruğunda bütün bir ulusun istencinin özeti olarak bir İmparator vardı. Bir ordunun bir kente yaptıkları en sonunda özgürlükten yoksun bir kültürün nasıl baştan sona erdemsiz olabileceği gösterdi. Bir ulusun tüm bireylerinin en küçük bir insanlık kültürü kazanmamalarının, en küçük bir duyunç kırıntısı bile geliştirmemelerinin olanaklı olduğunu düşünmek neredeyse olanaksızdır. Ama kültür türdeştir, ulusal karakter diye birşey vardır, ve bireyler normal olarak onların kişiliklerini şekillendiren törelliği yargılayamazlar, onun kendi kişiliklerini yoğurmasını ayrımsamadan kabul ederler. Japonya'da bu kitle kıyımı ve kitle işkencesi bir tepki yaratmak bir yana, herhangi bir "olay" olarak görüldü ve gerçek niteliği evrensel olarak reddedildi. Naziler ateist idiler çünkü ırk idealizmi Hıristiyanlık ile bağdaşmaz, ve Nazi duyunçsuzluğu ideolojinin kendisinin ahlaksızlığı tarafından anlaşılır kılınır. Japonlar ise bu vahşeti salt Japonlar olarak, sıradan askerler, subaylar, komutanlar olarak işlediler. Japon zulmü Özgürlük ve Ahlak arasındaki kavramsal bağın, özgürlük olmaksızın ahlakın da olamayacağı gerçeğinin görgül doğrulamasıdır: Özgür olmayan bir kültür Ahlak geliştiremez. Kavram uygarlığın özdeksel kültürde değil, ama duyunçta ve istençte olduğunu söyler. Japonlar dışsal olarak kentlidirler, uygardırlar. Ama içsel olarak uygar olabilmeleri için ilkin özgür olmaları, bireyler olmaları gerekir. Barbarlık her zaman dolaysızca görünürde değildir. Ama bir duyunç yokluğu olarak kötülüğü ayırdedemez ve her zaman kötü olmanın kıyısında durur. Japonların Anayasaları başkaları tarafından yapıldı ve onlara bir savaş gemisinin güvertesinde zorla imzalatıldı. Japonya, tıpkı Almanya gibi, II. Dünya Savaşından bu yana henüz egemen bir devlet, kendi İstenci ile tanınmayı hak eden güvenilir bir ulus değildir.

Çin Kendini Nasıl Yönetir?
İstenç Hakkın ve Özgürlüğün bilinci ile birdir. Kavramsal olarak, Halk bilgisiz ve istençsiz olduğu düzeye dek kendini yönetemez. Kendini yönetme Yurttaş Toplumuna aittir; onda bireyler haklarını bilen, kendilerini kendi İstençleri ile özgür bireyler olarak bilen insanlardır. Devlet onların ussal-genel İstençleridir. Demokrasi bilgisiz, boşinançlı, istençsiz Halk Egemenliği ya da Halk Erki olarak anlaşıldığında, bir oxymorondur. Demokratik Devlet Demagojidir. Halkın yazgısı, zorunlu ve özgür belirlenimi Yurttaş Toplumuna geçiştir.

İdeoloji gereksindiği Nefreti bilinçaltından türetir. İdeolojide özsel bileşen sözde ‘bilimsel’ düşünce değil (böyle birşey ideolojinin tanımadığı Logosu ilgilendirir), ama Nefret türevleri eşliğindeki öznel bir moral yargıdır. Düşünsel yan şöyle ya da böyle olabilir; bu ikincildir ve birincil olana ayarlanır, varolanı yoketme itkisini kuramsal olarak aklamaya hizmet eder.

İdeoloji eğer sık sık olduğu gibi bilinçte rasgele duran gevşek bir dünya görüşü değil ama kavramına uygun ciddi bir bakış açısı ise, realiteyi sınıf-kavgası olarak, toplumu dost ve düşman kamplara bölünmüş olarak görür. İdeolojinin militan kavgacı bakış açısından karşıtlık değil ama yansızlık bile — en azından dolaylı olarak — düşmana hizmet etmektir, ve düşmana karşı çıkmamak dolaylı olarak düşmanın ortağı, hain olmaktır. Düşman algısı ideolojik bilinci Nefret kipine sokar. İdeolojik bilinç giderek önemsiz düşünce ayrılıklarında bile düşman karşısında olduğu sanısı içine düşmekten kurtulamaz. Fransız Devriminde Jacobinler, Rus Devriminde Bolşevikler, Çin Devriminde Maoistler ve başka devrimlerde başka birçokları Erdem dedikleri şeyi Terör ile birleştirmişlerdir. Terör her belirlenime, her karşıtlığa karşı dönen yokedici Nefret eylemidir. Soyutlamacı Anlağın ayrımsız özdeşlik ilkesinin kendini anlatış yoludur. Yeryüzüne Türeyi getirmek için yola çıkan İdeoloji bu çılgınlığı ile yeryüzündeki Türesizliğin kendisini yeğlenebilir almaşık olarak gösterir.

İdeoloji genel olarak politik yapıyı yokederek yeniden biçimlendirmeye uyarlanmış bir düşünceler dizgesidir. Ve bu yokediciliğin başarılabilmesi için, İdeoloji için yeğin bir Nefret bileşeni zorunludur. Kitlelerin muazzam desteği olmaksızın ideolojinin varolması bile düşünülemez. Ama bu destek neyi desteklediğini bilmeyen bilinçsiz bir dürtüdür ve İdeoljinin kitle desteği bir kural olarak yalnızca ve yalnızca İstençsiz ve Duyunçsuz kültürlerde, Özgürlüğe yabancı kültürlerde bulunur. Çin'de sosyalist devrim olarak kabul edilen şey kırın geleneksel köylülerinin proleterlerin kentlerini kuşatmaları ve ele geçirmeleri yoluyla oldu. Bu Eylemlerde amaç ve sonuçlar, niyet ve sorumluluk arasında hiçbir ussal bağlantı kurulamaz.

Amaç ve ortaya çıkan sonuçlar arasındaki eşitsizlik ideolojinin yanılsamasının düzeyinin ölçüsünü verir. Tin, özgürlük bilincini kazanıncaya dek, hiçbir zaman kendi Tarihinin bilincinde değildir.

İdeoloji tarihsel olarak koşullu bir bakış açısıdır ve realiteyi kendinde olduğu gibi değil, ama kendi göreli kategorilerine göre belirler. Tarihsel ve göreli olana saltık olanın değerini yükler ve 'bilimselleşme' kaygısı, giderek paniği bundan doğar. Ama sonlu kültürel yapısının aklanışını ancak kitlelerin sonlu, göreli, tarihsel duyunç ve istenç biçimlerinde bulur. Bu düzeye dek ilerici değil, tutucudur, Özgürlük korkusundan ötürü, kaçınılmaz olarak geleneksel biçimlere bağlıdır — üstelik onları yoketmeyi isterken bile.

Ağır bir süperego, belirsiz bir suçlama eğilimi, ya da Nefret ideolojiye özünlü Zor ve Şiddet öğesini, onun yokedici bileşenini oluşturur. Duyunç bilinçlidir; bilinçsiz suçluluk duygusu ise hiçbir biçimde Duyunç değildir. Ruhbilimsel olarak, bilinçaltı bir nefret birikiminden başka birşey değildir, çünkü baskılanan içerik bir haz kaynağı değil, ama saltık olarak acı veren ve bu nedenle anımsanmaması, bastırılması, 'unutulması' gereken bir deneyimler ve yaşantılar birikimidir. Bu dinamik içerik kendini her durumda saldırganlık biçiminde gösterir — içeriye ya da dışarıya doğru. Sömürü ya da başka bir haksızlık biçimi olarak yargılanan bir durum, aslında sürekli bir akış durumunda olan Yurttaş Toplumunun bütün yapısı bilinçsiz suçluluk duygusunun altına getirilir, amansız ve acımasız bir süperego tarafından yargılanır, ve saptanan Haksızlık ilişkileri yapının bütünü olarak görülür.

İdeolojik Eylem onu üretenlerin bilinçsizi oldukları bir Realitede sonuçlanır. Tankların içinde oturanlar yukarıdaki göstericilerdir. Yanlardan hiç birinin Demokrasi bilinci yoktur, çünkü Demokrasiyi uygulayacak bir halk bilinci ve istenci yoktur.

Bir süreç olarak gelişmekte olan Yurttaş Toplumunun önceki biçimler üzerinde nitel bir ilerleme olmasına karşın, ve bütün bir insanlık tarihinde ilk kez Özgürlük Kavramını ilke almış toplum biçimi olmasına karşın, hiç kuşkusuz oluş aşamasında Türenin tamamlanmış biçimine, Türe İdealine karşılık düşen bir biçim değildir. Akıştadır. Bu onun bir süreç olarak tamamlanmamış olduğunu, henüz Ereğinin gerisinde olduğunu anlatır. İlkenin bildirilmesi ilkenin edimselleşmesi değildir. Tinin gelişimi Zamandadır, soyut mantıksal bir geçiş değildir, ve Zaman göreli olarak uzun ya da kısa görülebilir. Modern Tarihte belirleyici olan şey geleneksel toplumsal yapıların değişmeyen katı biçimler olmaya son vermiş ve değişim sürecine girmiş olmalarıdır. Önemli olan şey değişim sürecine girmiş olmak ve gelişimin kendisinin geleneğin direncini yenmedeki başarısının düzeyidir. Batı ve Doğu arasındaki ayrım burada yatar: Batı Özgürlük sürecine girmişken, Doğu henüz Özgürlüğün Kavramına bile yabancıdır, ve içsel değil ama salt dışsal bir değişim, ne olduğunu ve nasıl olduğunu anlamadığı bir öykünme süreci içindedir. Özgürlüğün bireyin öz-bilinçli davranışının koşulu olması ölçüsünde, açıktır ki Yurttaş Toplumunun kendi kavramına doğru gelişmesi ondaki bilinçsiz etmenin zayıflaması ile birlikte gider. Bilinçsiz suçluluk duygusu ne yaptığını bilen özgür özne için olanaksızdır. Buna göre modern Yurttaş Toplumunda Özgürlük bilincinin gelişmesi ile orantılı olarak nefret, ve ona bağlı saldırganlık ve yokedicilik eğilimleri zayıflar. Ve buna göre İdeolojinin varolma zemini de Yurttaş Toplumunun gelişmesi ile ters orantılı olarak zayıflar.

İdeoloji insan ve dünyası için insana ve dünyasına, Tarihin kendisine yabancı belirlenimler dayatma istencidir. Tarihin Ereği insan gizilliği tarafından belirlenir. İdeoloji bu özsel Ereği tanımaz, kendi yapay Ereğini göreli, kendileri tarihin içine sınırlı olan ölçünlere göre tasarımlar. İnsanın özsel olarak özgürlük olan doğasına aykırılık ve yabancılık nedeniyle, Özgürlük içinde gelişim yerine dışsal bir istence göre değişimi dayatması nedeniyle, ideoloji Zor ve Şiddet öğelerini vazgeçilmez bileşenleri olarak kapsar. İdeolojinin toplum için tasarı onu ussal, özgür yasanın altında kendi gelişim sürecine bırakmak yerine, onun bütünsel yapısını öznel değerlerin altında örgütlemektir. Bu Totaliterlik Zor ve Şiddetin bir başka adıdır.

Ahlak ve İdeoloji
İnsan ahlaksal olarak gelişir — tıpkı bilişsel olarak ve estetik olarak geliştiği gibi.
Bu gelişim altyapının bir etkisi değildir, ve insanların salt bolluk içinde oldukları için sömürmemeleri, salt mülkiyet yasaklandığı için hırsızlık yapmamaları onların ahlaklı olmaları demek değildir. Aslında bolluğa karşın sömürüyü sürdürmeleri altyapının insan bilincini hiç de değiştirmediğini gösterir. — Bir itki ve duyunç karşıtlığı durumu moral bir durumdur, ve özgürlük duyuncun insanı itkiye teslim etmemesi, insanın itkisine, tutkusuna, dürtüsüne boyun eğmemesi, ona karşın doğru ve iyi olanı yapmasıdır. İnsan bir dinsel buyruk olarak, Tanrı korkusu nedeniyle, ya da başka bir yetkenin belirlemesi altında doğru olanı yapabilir. Bu onun özgürlüğü değil, onun duyuncunun kararı değil, böylece içsel ahlak değil, ama dışsal ahlaktır. İnsan ancak bu dışsal ahlaktan özgür olduğu zaman, doğruyu salt doğru olduğu için yapma noktasına geldiği zaman ahlaksal bir varlıktır. Ahlak, Erdem ancak Özgürlük ile gelişir. Bir ahlak öğretisi sunmak, tikel durumlarda neyin yapılması gerektiğini formüle etmeye çalışmak, kategorik imperativler türetmek felsefenin işi değildir. Bu Duyuncun işidir.

İdeoloji ahlak ile ilişkisi açısından dine benzer ve bireye bir davranışlar programı dayatır, neyin doğru ve neyin eğri olduğunu onun için belirler. Rusların Parti ahlakından kurtulur kurtulmaz doğrudan doğruya kleptokrasiye yönelmeleri küçük bir çocuk gibi moral olarak erginleşmemiş kalmalarına bağlıydı. Yine, Sparta'nın devlet tarafından belirlenen törel kuralları yalnızca görünürde Erdem üretiyordu. Politik yapı dağıldığı zaman Spartalılar yalnızca erdemsizliğin en kaba örneklerini sergilediler. Buna karşı özgür Atina bir kent-devleti olarak politik egemenliğini yitirdikten sonra bile yüz yıllar boyunca uygarlığın, kentliliğin, güzel sanatın ve felsefenin özeği olarak kalmayı ve Roma'nın saygısını kazanmayı sürdürdü.

1981'de ÇKP Kültür Devrimini "Yoldaş Mao'nun büyük bir 'Sol Yanılgısı' " olarak kınadı. Kültür Devrimi yerine getirilişinde ve sonuçlarında gerçekte tam olarak sözcüğün anlattığı gibi Kültürün bir devrilmesi, bir Kültürsüzlük Devrimi olarak görünür. Hedefleri entellektüel elitizm, liberalizm olarak algılanan şeyler, ve Çin'in bütün bir tarihsel kültürel birikimin kendisidir. Bu yokedicilik özsel olarak Çin Devriminin başlıca gücü olan köylülüğün gelişim, değişim ve yenileşmenin bu sınıf için edimsel olarak yok olmak demek olduğunu kavrayışı üzerine dayanır. Kızıl Muhafızlar kentlerdeki öğrenciler ve kırdan toplanarak kente getirilen gençlerdi. Bir kent kültürünün gelişimi hiç kuşkusuz kentlileşme, burjuvalaşma denilen şeydir ve eskinin kalıtı olan köylülük modernleşmeyi, yenileşmeyi zorunlu olarak ve acılı olarak algılar.

Kültür Devrimi İronisi
Mao’nun diyalektiği kötü bir diyalektikti, aslında diyalektik ile uzaktan yakından ilgisi olmayan bir saçmalıktı. Gerçekte Çin'in kendi nesnel diyalektiği Mao'nun temsil ettiği süreci trajik olarak gösterdi. Ve gene de bu, Nazizm durumunda olanın tersine, gülünebilecek bir trajediydi. Çin'in Batı ile buluşması başka ayrıntıların yanında özsel olarak ideoloji ve teknoloji ile bir buluşma oldu. Ama engin bir köylü nüfusu özsel olarak kent kültürüne ait bu iki öğe tarafından yalnızca baştan ve yoldan çıkarıldı. Büyük Teknolojik Sıçrama Mao'ya ve Çinlilere bir köylü nüfusun Çelik değil teneke bile yapamayacağını, teknolojinin kendine özgü bir etik ve eğitim gerektirdiğini, eğitimsiz bir nüfusun tasarlanan yıllık %33 gibi imgesel bir büyüme hızına ulaşamayacağını gösterdi. Sonuç muazzam bir yıkım, kimilerinin hesaplarına göre kırsal alanda on, yirmi ya da otuz milyon Çinlinin açlıktan ölmesi oldu. Delice olan şey bütün bu inanılması güç zulmün, ve hiç kuşkusuz daha başka yerlerde ve zamanlarda yer alan sayısız benzerinin, bu insanları 'kurtarma' adına yapılmış olması ve bunlara neden olanların sorumlu oldukları şeylerden en küçük bir pişmanlık duymamış görünmeleridir. Bu trajedinin acılarına çözüm bu kez bütün bir ülkenin törel yapısını, Konfiçyus etiğini devirmede, yine Batıdan ödünç alınan Marxist ideolojinin ışığında bir Kültür Devriminde arandı. Ama kentin işçi sınıfını bile inandıramamış ideolojisi köylülük için de uygun bir inanç biçimi değildi. Modern Çin tarihi, bütün bir Çin tarihinin Dünya-Tarihi ile ilişkisinde her zaman olduğu gibi, yine bir gurur incinmesi süreci oldu. Marxist ideolojinin gerektirdiği, aslında ideolojisi olmayı ileri sürdüğü işçi sınıfının yerine, ÇKP'nin önderleri gerçekte modern dönemin kendisinin yok etmekte olduğu köylülük sınıfını geçirmek zorundaydılar. İdeolojik bir köylü diktatörlüğü yalnızca bir oxymoron olabilirdi. Ve öyle oldu. Bu diktatörlük adına girişilen Kültür Devrimi henüz doğmakta olan cılız kent kültürünü kolayca silip geçti. Henüz modernleşmenin ilk adımlarını atmaya çabalayan kültür bir kez daha geleneğin boşinancına ve despotizmine geri düştü. ÇKP bir Sofokles trajedisinde olduğu gibi ancak atmak zorunda olduğu adımları atabilirdi. Yanılgı her adımda zorunlu olarak ancak bir başka yanılgıya zemin olabilirdi. Şimdi Çin'in ironisi despotizm altında liberalizm olarak yaşanmakta, işçiler ve köylüler sözde onları sömürüden kurtarması gereken Partinin despotizmi altında engelsizce, dirençsizce, korunmasızca, sözcüğün en tam anlamıyla sınırsızca sömürülmektedir. Çin Dünya-Tarihinin ironisi olmayı sürdürmektedir. Eğitimsizliğin, geleneğin, despotizmin ait olduğu biricik yer Tarihtir.

Kızıl Muhafızlar

Kültür Devrimi ve Konfiçyus Etiği

		Kültür Devrimi olarak bilinen süreç en sonunda Çin'in değişiminin bir sınıf kavgası sorunu olmaktan çok törel bir yenileşme sorunu olduğunu sergileyen uzun bir kitle gösterisiydi. Çin'in çözmesi gereken karşıtlık kültürün törel dokularına dek yayılmıştı ve şimdi "sorgulanan şey yaşamın kendisiydi," olmayan kapitalizm değil. Bu tek-yönlü bir yoldu, üstelik eskiye saldıranların neyin yeni olduğunu bilmemelerine, Özgürlük bilincinden tıpkı düşman gördükleri Geleneğin kendisi kadar yoksun olmalarına karşın. Kültür Devrimi yaklaşık olarak iki bin yıldır geleneksel Konfiçyus törelliği tarafından belirlendiği kabul edilen kemikleşmiş bir toplumsal yapıyı devirmeyi amaçlıyordu. Özsel olarak Boşinanç ile çarpıştığı düzeye dek, Kültür Devrimi materyalizmi, ateizmi ve despotizmi ile Batı Aydınlanmasının Çin'e uyarlanmış, böyük ölçüde kırsallaştırılmış bir biçimiydi. Yine, tıpkı Sofistler gibi, Kızıl Muhafızlar Geleneğin kutsallık ile bir ilgisinin olmadığını, saltık olmadığını, çiğnenebileceğini, aslında ilerleme için ortadan kaldırılması zorunlu olan yalancı bir değer olduğunu gördüler ve gösterdiler. Konfiçyus hiç kuşkusuz bir birey olarak Çin'in tarihsel dinginliğinin nedeni olmak için yeterli değildir, ve bunun nedeni Konfiçyus öğretisinin onun kendisi değil ama öğrencileri tarafından kaleme alınmış olması değildir. Tersine, Çin törelliği salt varolabilme uğruna bir uyum, dinginlik, boyuneğme karakteri yaratmak zorundaydı ve Konfiçyus'un kendisinin ve onu biçimlendiren öğrencilerinin düşünceleri bu kültürün törel gereksinimleri tarafından belirlendi. Çin kültüründe de her kültürde olduğu gibi kendini saklama eğilimi vardır. Ve Çin bunu kendini sürekli olarak dış dünyadan, Dünya-Tarihinden yalıtarak başarmaya çalıştı. Değişmeyen, ilerlemeyen, gelişmeyen kültür yalnızca Çin kültürü değildir. Sorun Çin'in bu yazgıdan kaçabilmek için Dünya Tarihi ile ilişkisini bile kesmiş olmasıdır. Gene de ideoloji realiteyi kendi tasarımları ile belirler, tüm karşıtlıklar tarihsel materyalist komplo kuramının terimlerinde anlaşılır, görüş ayrılıkları ihanetler olarka, düşmanla işbirliği olarak, karşı-devrimcilik olarak vb. algılanır. "16 Nokta" olarak bilnen ÇKP Merkez Komitesi kararında düşman "kapitalist yola girenler," "gerici burjuva akademik yetkeler" vb. olarak belirtildi.
"Eski dünyayı parçala / Yeni bir dünya kur." Kızıl Sanatın Kültür Devriminin erken dönemlerine özgü bir ürünü. Bir Kızıl Muhafız bir haçı, Buhda heykelini ve klasik Çin metinlerini parçalıyor (1967).

Konfiçyus (İÖ 551– 479).

Konfiçyus'un düşünceleri ölümünden sonra yazıya geçirilmiştir ve doğrudan kendi elinden çıkan bir metin yoktur. Konfiçyus Öğretisi bir süre için bastırıldıktan sonra, Han Hanedanı (İÖ 206-İS 220) ile birlikte resmi devlet felsefesi oldu ve İmparatorluk Çini'nin tarihinin çoğu için resmi devlet felsefesi olarak kabul edildi. Konfiçyus metinlerinin iyi bir bilgisi İmparatorluk bürokrasisine girmek için birincil sınav konusuydu.

Henüz özgürlük bilincinden yoksun olan bir kültürde bireylerin erdemli olmaları olanaksızdır, çünkü kendileri, kendi duyunçları ve istençleri yoktur. Evrensel belirlenimlerin yokluğunda törellik, tüze ve türe, dolayısıyla bir düzen de yoktur. Konfiçyus toplumsal bir kaos döneminde dünyayı (Çin'i) birleştirmek ve halka barış ve gönenç getirmek için "Göğün Yetkesini" kurmayı istedi. Bu egemenleri doğal kan bağına göre değil ama erdemlerine ve değerlerine göre belirlenen birleşik bir kraliyet devletiydi. Aile bağlılığı, atalara tapınma, büyüklere saygı, erkeklerin çocukları ve karıları tarafından sayılması — bunlar Konfiçyus öğretisinin başlıca ilkeleridir ve öle görünür ki, ne felsefe ne de din ile herhangi bir ilgileri vardır.

Konfiçyus'un Çin ahlakının ve törel belirlenimlerinin kaynağı olarak görüldüğü düzeye dek, Batıda peygamberlerin halk için yaptığı şeyi Çin'de Konfiçyus yapmıştır. Törel düzgüleri bir tanrısal yetke üzerine dayanmazlar ve bir öte dünya korkusu tarafından desteklenmezler. Ama bu öğreti Batının tek-tanrılı dinlerinden daha dayanıklı ve sürekli olduğunu göstermiştir.

Analektler'de Konfiçyus kendini "hiçbirşey icadetmemiş iletici" olarak tanımlar, ve bunda törelliğin nesnelliğinin bir sezgisi olduğu düşünülebilir. Öğretisinin özsel belirlenimlerinin ne olduğuna bakarsak, başlıca erdem üzerine getirilen vurguyu görürüz. İnakçı kurallar getirmek yerine, onları örtük olarak içeren plastik örnekler gösterir. Uslamlamalar geliştirmek yerine, andırımlar ve özlü deyişler kullanır. Politik olarak, herkesten güçlü bir bilgenin, imparatorun egemenliğini kabul eder.

Konfiçyus etiği bir Erdem Etiği olarak kabul edilse de, bu yüreklilik, bilgelik, türelilik ve ılımlılık olarak Klasik Yunan erdemi anlayışı ile bir değildir. Erdemin bir törellik dizgesinde özsel vurgu noktası olması ilk olarak o kültürde Erdemsizliğin gücünün bir göstergesidir. Ve bütün bir öğretinin özsel olarak erdem çevresinde toplanması o kültürün Özgürlük bilincinin yoksunluğu ile koşuttur. Erdem kendini kültür ile karşıtlık içinde geliştirme yöntemi olarak önerilir. "Altın Kural"ın Konfiçyus'ta görülen biçimi kişinin astlarına üstlerinin birine davranmasını istediği gibi davranmasıdır. Bu kural da ona uymayan bir toplumsal eşitsizlik durumunu varsayar. Erdem tarihsel olarak Erdemsizlik ile birlikte gitmek zorundadır, çünkü insan karakteri insanın düşünsel, moral ve estetik gelişmesi ile birlikte gider.

Erdem Kavramının kendisi insanın onu salt bilgi ile, salt onu anlamakla onu doğrulayacağını varsayar, çünkü Erdem dışsal bir etmen tarafından verildiği ya da dayatıldığı zaman anlaşılmış ve doğrulanmış değildir. Bilgisiz Erdem kendinde Erdemsizliktir. Doğrulama ise Duyuncu, kişinin kendi Duyuncunu varsayar. Bu düzeye dek Özgürlük Erdemin oluş süreci için biricik ve saltık koşuldur. Sokrates dürüstlük, doğruluk ve ahlak için yalnızca Özgülüğü, Duyunç ve İstenç olan Özgürlüğü gerekli görür, çünkü onu dışsal kültürde (mitolojide ve Atina törelliğinde) değil, yalnızca ve yalnızca kendi duyuncunda arıyordu. Sokratik anlayışa göre, İnsanlar eylemlerinin yanlış olduğunu anlar anlamaz onu seçmekten vaz geçeceklerdir. Hiçbir insan bilerek kötü değildir.

( YAZILIYOR)

Gelenek kültüründe bağlılık her zaman yetkinliğe yeğlenir.

Çin düşüncesinde Konfiçyus ve Taoizm dünya görüşlerinin yanısıra varolan üçüncü okul olarak Yasalcılık (Legalizm) ulusun açıkça yazılmış ve kamu tarafından bilinen Yasa tarafından yönetilmesi gerektiği görüşünü formüle eder. Yasa önünde herkes eşittir. Zhou Hanedanı zamanında (İÖ 1122-256) yasalar gevşek bir biçimde de olsa yazıldılar. Yasalcılık yasalara uyanların ödüllendirilmesini, uymayanların cezalandırılmasını savunur. Ama tüm bunlara karşın bir sorun vardır ve yasalar Devleti yönetirler, onun memurlarını değil. Egemenler Devleti iyi yönetebilmek için yasaları yansız olarak uygulamalıdırlar. İmparatorun İstenci yasaların üzerindedir. Bu düzeye dek Yasalcılık bütünüyle öznel olan, bireysel duyunca dayanan Konfiçyus etiği ile keskin bir ayrım göstermekten uzaktır.

Çin Ordusu

Çin'de 400 kadar kullanılabilir nükleer başlığın bulunduğu sanılıyor. Bunlardan 20 ya da 30 kadarı 13.000 km erimli ICBMlerde ve 200-250 kadarı uçak, misiller ve denizaltılarda konumlandırılmıştır. Geriye kalan 100-150 kadar nükleer başlığın yedek olarak ayrılmış olduğu sanılıyor. Çin'de nükleer silahlar Cumhurbaşkanının başkanlığı altında bulunan Merkezi Askeri Komisyonunun denetimi altındadır. Komisyon üyeleri arasında Halk Kurtuluş Ordusundan generaller bulunmaktadır ve bunların ÇKP Politbürosunda da hizmet ediyor oldukları düşünülüyor. ...

Çin'in Askeri Harcamaları

Köylülük
Marx ve Engels "Komünist Manifesto"da "kırsal yaşamın aptallığı" gibi birşeyden söz ederler. Onlara göre köylüler geridirler, ilerici ya da devrimci olmayan ekonomik ve toplumsal koşullarda yaşarlar. Tarihsel değişim kırdan değil, ama kentlerde burjuva ve proleteryanın sınıf kavgasından doğacaktır. Mao Köylülükte devrimci bir güç gördü, ve ideolojiyi önündeki koşullara uyarladı. Çin devrimi köyün kente karşı bir kavgası niteliğini kazandı. ...

İleriye Büyük Sıçrama
Bu sıçrama büyük bir yıkım oldu. İnsan kaynaklarının Tarımdan İşleyime aktarılması. İBS yılları sırasında Çin'de kaydedilen fazla ölümlerin resmi sayısı 14 milyondur. Ama kimi kaynaklara ve uzmanlara göre açlıktan ölenlerin sayısı 20 ile 43 milyon arasındadır. ...

İmparatorluktan Cumhuriyete
...