Dizgenin bu iletişimi ya da Birliği her bileşenin çıkarsamasını onu önceleyen bütün bir sürecin vargısı yapar, böylece her kıpıda tüm mantıksal ön süreç saklanır, gerçek Birlik bütün bir Us dizgesinin açınımında kendini tamamlar. Bir Kavramın bilgisi bu Dizgedeki yerinin kendisidir.

Kavramın onunla bir olan bağıntısı ancak onun kendisi olabilir, çünkü bu bağıntı ona dışsal birşey ile değil, ama onunla bir olan birşey ile, kendisi ile bir olan karşıtı iledir.

Bu bağıntı terim başkalık olduğu düzeye dek o denli de Kavramın bir olumsuzlanmasıdır ve Kavramın başkalığı onun kendisi olduğuna göre Kavram kendi içinde kendinin olumsuzudur.

Olumsuzlama kavramı kendi kendisini ortadan kaldırmaya götüren şeydir. Bunun gelişimini aşağıda irdeleyeceğiz.

Düşünce kendi belirlenimini kendi içinden üretir. Düşüncenin nasıl işlemesi gerektiği konusunda ona dışardan yönergeler vermeyi istemenin bir anlamı yoktur. Düşünce süreçleri zorunlu olarak izlemeleri gereken yoldan başkasını izleyemezler.

Kavramın var olduğunu söylemek onun için söylenebilecek en soyut şeydir, çünkü Varlık en soyut belirlenim, aslında belirlenimsizliktir.

Heidegger bir Ontolojiden söz etmek istediği düzeye dek onu zamansal olarak görmek zorundadır çünkü "Varlığın evi dildir" ve Dil Daseina, zamansal olan İnsana aittir, Dilin evi İnsandır. "Fenomenolojik Ontoloji" bu düzeye dek olanaklı en imbesil anlatımlardan biridir ve imbesiller tarafından anlaşılır. Ontolojinin zamansal olduğunu sanrılamak için Varlığın kendisini Kant'ın yaptığı gibi belirli-Varlık olarak, örneğin bir yüz TL olarak düşünmek iyi olacaktır.

Zamanda olan Uzayda da olandır. Bu nedenle  Sein und Zeit anlatımı felsefi olmaktan çok şiirseldir, kavramsal olmaktan çok fenomenolojiktir. Bu düzlemde, Varlık ve Zaman ilişkisinden söz eden düşünürlerin düşündükleri ve demek istedikleri 'Varlık' soyut, genelde, belirlenimsiz Varlık değil, ama Varlıktan başka birşeydir. Fenomenal bir Varlıktır ki, genel olarak, soyut olarak Varlık değil, belirli-Varlıktır, gerçekte uzaysal-zamansal, fiziksel Varlıktır.

Varlığın anlamını araştırmak Varlığı semantik olarak araştırmaktır, mantıksal olarak değil. Heidegger'in Logos ile anladığı şey Söylemdir (Reden), Us değil. Buna göre Heidegger'in fenomenolojik ontoloji dediği şeyde herhangi bir tanıtlama söz konusu olmamalıdır ve kendisi bunu özellikle vurgular. Ama, ironik olarak, bütün bir Varlık ve Zaman baştan sona bir çiviyi çiviyle sökme girişimi, mantığı mantıksal tanıtlamanın kendisi yoluyla yenme çabasıdır.

Benzer olarak, 'olumlu-olan' dolaylı, koyulmuş Varlıktır.

'Olumsuz-olan' 'olum' ya da 'olma' durumu, Varlığı olumsuzlanmış olandır. Vardır, ama olumsuz olarak. Olumsuz terim dolaylıdır, çünkü olumsuzlanma yoluyla, kendi başkası tarafından ortadan kaldırılma yoluyla ortaya çıkmıştır. Vardır, ama Varlığı olumsuzdur; yoktur, ama dolaylı Yokluktur.

'Olumsuz-olan' bir ilişki olandır, çünkü dolaylıdır

Olumsuzluk, Yokluğun tersine, belirlidir, ya da belirli Yokluktur (bestimmtes Nichts).

Olumsuzluk ilişkidir, ve böyle olarak olumludur, çünkü ilişki belirlilik ve böylece olgusallıktır. Yine bu aynı ilişkililik bağlamında Olumsuzluk dolaylılıktır, olumlu olan dolayısıyladır.

Dolaysız Yokluk, genel olarak Yokluk bir ortadan kalkma süreci içermez, soyut Yokluktur. Dolaysız Yokluk soyut olumsuzluktur.

(Öz alanında dolaylı dolaysızlık durumunda Valık Varoluş olarak ve dolaylı kılıcı etmen Zemin olarak koyulur.)

Kavram karşıtı yoluyla belirlendiği ve karşıtlık ilişkisi ortadan kaldırma ilişkisi olduğu için, Kavram kendi doğasında olumsuzlama içerir. Ve olumsuzlanan karşıt olduğu için, Kavram olumsuzun olumsuzlanmasını da kendi doğasında taşır.

Ortadan kaldırmanın doğası irdelendiğinde, bir kavramın onunla Bir olan kendi başkasını ortadan kaldırması olanaksızdır, çünkü bu olanaklı olsaydı, kavram karşıtıyla birlikte kendi kendisini de yoketmiş olurdu. Ama buna karşın bir "ortadan kaldırma"dan söz ederiz, çünkü bu sözcük, tıpkı Almanca "Aufheben" gibi, salt bir yoketmeyi değil, ama saklamayı da anlatır.

Olumsuzlama soyut hiçlik değildir ve karşıtı ile, olgusallık ile birlik içinde durur ve onu bir kıpı olarak kendi içinde kapsar, onun tarafından belirlenir. Öte yandan Kant (AUE, B 217, A 176) olumsuzlamayı tam olarak bu soyutluğu içinde görür, ve olgusal olanı ise duyumlar ile ilişki içinde tanımlar: "Ama genel olarak duyumlara karşılık düşen olgusal, olumsuzlama = 0 ile karşıtlık içinde, yalnızca kavramı kendinde varlık kapsayanı temsil eder, ve genel olarak görgül bir bilinçteki sentezden başka birşeyi imlemez" :: "Aber das Reale, was den Empfindungen überhaupt korrespondiert, im Gegensatz mit der Negation = O, stellt nur etwas vor, dessen Begriff an sich ein Sein enthält, und bedeutet nichts als [A 176] die Synthesis in einem empirischen Bewußtsein überhaupt. "

İlk olumsuzlama ilk terimi olumsuz olarak kendi içinde kapsayan bir olgusallık olarak düşünülür. Yine, ilk olumsuzlama yalnızca olumlu bir varlık olarak kendisi değil, ama olumsuz bir varlık olarak ortadan kaldırdığı şeydir. Onunla birdir, belirlenimini ona borçludur, onsuz mantıksal olarak olanaksızdır. Olgusallık kendi içinde taşıdığı olumsuzlama nedeniyle belirlidir, Nitelik ile birdir. Belirlilik olumlu olarak koyulmuş olumsuzlamadır.

Birşeyin kendi ile ilişkisi ilk olarak bir ilişkidir, ve salt tekil bir soyutluk durumu, salt bir ilişkisizlik değildir. Bu ilişkinin zorunluğu belirli olmanın kendisinde yatar, çünkü belirlilik her durumda ilişki imler.

Olumsuzlamanın olumsuzlaması yoluyla elde edilen dolaysızlık kendi-ile-ilişkidir.

Varlık durumunda, varlığın tam ilişkisizliği ve içeriksizliği söz konusu olduğunda, bu analitik kıpı kendi ile ilişkiden söz edilmesini de gereksizleştirir. Ama varlık gene de kendinde ilişkidir, çünkü belirlidir.

Kendi-ile-ilişki ya da kendi ile dolaylılık yalın özdeşliktir ( A = A) (die Vermittelung mit sich ist im Etwas gesetzt, insofern es als einfaches Identisches bestimmt ist).

Kendi ile ilişki kendi ile göreli olmak, böylece göreli olmamak, saltık olmaktır. Kendi ile ilişki kendinin kendi ile birliği ve böylece belirliliğin olumsuzlanmasıdır. Spinoza saltık olmayı belirlenimsiz olmak olarak anlar ve buna göre Tözden tüm olumsuzlamayı dışlar. Yine, Parmenides için de Varlık belirlenimsiz olumludur.

Ama kendi ile ilişki, bu arı olgusallık kendinde o denli de olumsuzluktur ve kendi ile ilişkili olan belirliliktir.

Değişimin başkasını gerektirmesi ölçüsünde, kendi-ile-ilişki değişimi dışlar

"Kendi için" olmak birşeyin kendisini nesne alması, kendi ile ilişkiye girmesi, kendisini kendi önüne koyması, kendisini kendinden itmesidir. Bu dışsal "itme" anlatımı Hegel'in de bu kavramı çözümlemesinde sık kullandığı bir tasarımdır.

Kendi-için-Varlık gerçekte Birdir, ve Bir kavramını düşünmek tüm başkalığı dışlamayı, saltık soyutlamayı gerektirir. Ama saltık olarak soyut olmak aynı zamanda belirlenimsiz olmaktır. Birin saltık soyutluğu içinde kalması ve gene de belirli olması belirlenimini verecek olan olumsuzun, başkasının o denli de yalnızca ve yalnızca kendisi olması yoluyla olanaklıdır. Bir belirlenimini ancak kendisi ile, ancak Bir ile ilişkide kazanır. Varlığın Varlık ile ilişkisi kendi-için-Varlığı başkası-için-Varlık olmaktan ayırır.

Sonsuz kavramı da eğer tüm olumsuzlamadan, sınırdan, başkasından soyutlanırsa belirlenimsiz kalır. Spinoza ve Schelling bu yolda tüm olumsuzu Tözden ve Saltıktan uzaklaştırmayı istemişlerdir. Spinoza tüm belirlemenin olumsuzlama olduğunu doğru olarak görmüş, ama Tanrıyı ya da Tözü bu olumsuzlamadan kurtarmak için tüm belirlenimi ondan dışlama yolunu seçmiştir. Schelling Saltıkta tüm şeylerin Bir olduğunu, ve bunun için Saltıkta tüm ayrımın, belirlenimin yitmesi gerektiğini ve böylece Saltığın arı olumluluk olduğunu düşünmüştür. Ama olumluluk olumsuzdan dışlandığı ölçüde kendisi olmaya da son verir. Göreliliği dışlayan bir Saltık Saltık olmaya son verir.

Bu tür düşünceler kurgul değil ama analitiktirler. Kurgul düşünce Sonsuzu Sonluyu da içeren Kavram olarak alır. Eğer sonlu sonsuzdan dışlanacak olursa, gerçekte o zaman onu sınırlayan ve sonlulaştıran etmen olur. Sonsuzun gerçeği sonlu ile bir olmaktır. Kendi-için-Varlık da tam olarak bu aynı sonsuzluğu anlatır.

Kendi-için-Varlık Bir ile aynı şey değildir. Bir kendi-için-Varlığın yalnızca bir belirlenimi ya da biçimidir. Ego, bilinç, özbilinç vb. de birer kendi-için-Varlıktır.

Kendi-için-Varlık yalnızca Varlık değil, yalnızca belirli-Varlık da değil, ama her ikisidir.

Belirli-Varlık başkası-için-Varlıktır. Kendi-için-Varlık da belirli olduğu düzeye dek başkası içindir. Ama bu başkası kendisidir.

Belirli-Varlık ortadan kaldırılmış Varlıktır. Kendi-için-Varlık ortadan kaldırılmış belirli-Varlıktır. Belirli Varlık ilk olumsuzlama iken, kendi-için-Varlık ikinci olumsuzlama, olumsuzlamanın olumsuzlamasıdır

Belirli-Varlıkta Varlık bir başkası ile, olumsuzlama ile göreli olarak belirlidir. Kendi-için-Varlıkta belirlenim olumsuzlamanın olumsuzlaması olarak, sonsuz olarak, saltık olarak belirlidir.

Kendi-için-Varlık Özdeşlik değildir, çünkü onun durumunda Başkalık ortadan kalkmıştır ve Kendi-için-Varlık dolaysızdır. Buna karşı Öz durumunda başkası ile ilişki belirlenimin kendisini oluşturur ve Hegel'in bir yansıma ilişkisi dediği şeydir.

Belirlilik salt kendi başına ya da tam yalıtılma içinde alındığında ya da bir karşı belirliliğin yokluğunda kendisi de yiter. Arı aydınlığın ilkin arı karanlık olarak göründüğü sanılır, tıpkı arı karanlığın da arı aydınlık olarak göründüğünün sanılması gibi. Ama gerçekte arı aydınlık arı karanlık ile bir olmaksızın ne karşıtı ne de kendisi olabilir. Arı aydınlık arı karanlıktır, ama ancak hiçbirşey olduğu düzeye dek . Böyle bir soyutlamanın düşünülmesi bile olanaksızdır. Yokluk bile değildir çünkü Yokluk düşünülebilirdir, en sonunda düşüncede vardır.

Belirliliği salt kendi başına aldığı sanısı Anlağın bilme yetisini tanımlar. Bir belirliliğin salt kendisi olarak alınması onu dolaysız olarak almak demektir. Yine, bir belirliliğin salt kendi başına alınması onun başkası ile ilişki içinde olmaksızın alınması demektir. Başkası ile ilişkisinin olumsuzlanması A = A olarak, kendi ile ilişki olarak doğrulanmak demektir. Bu kendi ile ilişki, bu özdeşlik ya da eşitlik başka tüm belirlenimin dışlanmasıdır — olmak ya da varlık dışında. Kendi ile yalın ilişki ya da dolaysızlık Varlıktır. Ve Varlık olanaklı en büyük soyutlama, saltık soyutlamadır. Varlığı duyusal, özdeksel, fiziksel olanla karıştırmamak kuramsal düşüncenin ilk bilgisi olmalıdır.

Duyusal alanın Kavram altına düşmeyen, Kavramın kendisinin erişemediği ve saltık olarak yabancı kaldığı bir alan olarak düşünülmesi bilginin olanaksızlığına ve felsefe tarihinde kuşkucular olarak karşılaştığımız düşünürlerin ortaya çıkışına götürür. Duyusal olanın kendisinin kavramsal olduğunu, bir düşünce ile anlatıldığını gözden kaçırmak kolaydır. Duyular yalnızca duyumsarlar. Ama duyumun kendisi bir kavramdır ve bu onu algıya, kavram yüklenmiş gözlem, deneyim, vb. dediğimiz algı süreçlerine yükselten şeydir. Gözlemin, deneyimin kendileri, ne denli yalın bile olsalar, saltık olarak kavramsal yan taşırlar ve salt bu nedenle deneyim, gözlem vb. olurlar.

Mantık Biliminin öğesi arı bilmedir. Yine, bilginin gerçek ya da var olanın bilmesi olması ölçüsünde, bilgi ancak Kavramın bilgisi olabilir, çünkü Kavram sözcüğün gerçek anlamında var olandır, ortaya çıkması ya da ortadan yitmesi, koşullu, sonlu, geçici, değişken olması söz konusu değildir. Kavramın Varlık ile bu birliği felsefede bilginin nesnesinin varlığı sorununu ortadan kaldırır (Realite var mıdır? sorusu realitenin Oluş süreci olarak anlaşılması durumunda anlamlıdır, çünkü Oluş gerçek bilginin nesnesi değildir, ve bilmek istediğimiz realitenin özsel gerçeği, onun özü olan Kavramdır).

Mantık Bilimi nesnenin bilgisinin Usun kendi bilgisi olduğunu, saltık bilmeyi varsayımı olarak alır.

Hegel Arı Bilmeyi Tinin Görüngübilimi’nin sonucu olarak çıkarsar. Mantık Bilimi öngereği olarak bilincin tam bir çözümlemesini alır. TGb görgül-duyusal bilinç ile, dolaysız bilme ile başlar, ve bilince özünlü karşıtlığın ortadan kaldırılması ile, Varlık ve Kavramın birliği ile sonlanır. Mantık Biliminde bilinç alanının ötesinde, Usun bilincinin alanındayızdır ve Bilinç us ve realite bölünmesi üzerine dayanırken, Us tüm olgusallık olmanın pekinliğidir. Us realitede kendini nesne alır. Bu düzeye dek Arı Ussal Bilgi ya da Mantık Bilimi düzleminde bilincin düalizmi söz konusu değildir. Mantık Bilimininin nesnesi olan Varlık Kavramın kendisidir.

Kıpı sözcüğü ortadan kaldılımış olanı, düşünsel-ideel olanı anlatır.

Eytişim salt karşıtlığı ileri sürdüğü ve karşıtların birliğini kavramadığı düzeye dek belirli sonucunda doğal olarak yalnızca olumsuzdur, sonludur. Eytişim düşüncenin sonsuz işlemi değildir. Eytişim yalnızca birşeyin kendinde o denli de karşıtı olduğunu bildirir, ama karşıtların birliğine, kurgul kıpıya geçmeden durup kalır. Eytişim bu yüzden sonluluk, ayrım, ikilik kıpısıdır. Felsefe tarihinde pek çok düşünür karşıtları saptamanın ötesine geçememiştir. Oysa bu işi doğal bilinç ya da anlak da kendi sonlu pozunu bozmadan eşit başarıyla yerine getirebilir. Kurgul ve Bireşimsel (‘Spekülatif’ ve ‘Sentetik’)

Eytişimseli karşıtlığa geçişi, Kurgulu ise karşıtların birliğini anlatmak için kullanırız. Karşıtların birliğinin kavramın özsel doğası olması ölçüsünde, 'sentetik' anlatımı bu birliği anlatmak için uygunsuzdur, çünkü sentetik ya da bireşimli olanın bileşenleri analizden ya da çözümlemeden sonra da varlıklarını sürdürürken, belirlenimini karşıtında bulan bir yanın onu belirleyen ayrılması olanaksızdır. Gene de kurgul olanın çözümlemesinden söz edeceksek, bu ancak ve ancak anlak kıpısını anlatacaktır (yalnızca bir soyutlamadır, birliğin geçersiz bir bozuluşudur). Sentez dışsal birlik iken, kurgul birlik ise içsel, özsel, zorunlu, ussal, mantıksaldır, Logostur, gerçek Bağıntıdır. Hegel’e Tez, Antitez ve Sentez üçlemesini yükleyen yorumlar kavramın kurgul doğasını kavramayan ve birliği ancak dışsal olarak tasarlayabilen anlak yorumlarıdır.

Sentez (bireşim) anlatımı kurgul felsefenin yararlanabileceği bir terim değildir, çünkü birliğin içsel mi yoksa dışsal mı olduğunu anlatmaz. Hegel Jacobi'nin Kant'ı eleştirisinden söz ederken şunları yazar: "Sentez herşeyden çok karşılıklı olarak dışsal şeylerin dışsal bir biraraya getirilişinin anlamını imler" :: "... der Synthesis der Sinn von einem äußerlichen Zusammenbringen äußerlich gegeneinander Vorhandener am nächsten liegt ..." (Büyük Mantık, Oluş, Not 3). Bu nedenle Hegel'in yönteminden Tez, Antitez ve Sentez üçlüsü olarak söz etmek onun ancak dışsal bir tasarımını vermekten öteye geçmez.

Olumsuzlamanın Olumsuzlaması karşıtların birliğinin ya da kurgul olanın yalnızca başka bir anlatmıdır. Olumsuzlama bir ilişkidir — ayrım, belirlenim, dolaylılık kapsar. Olumsuzlamanın olumsuzlaması tüm ayrımı ortadan kaldırır ve yalın belirsizliğe, dolaysızlığa, olumlu olana, kendi ile Özdeşliğe geri döner.

Kendi-ile-ilişki. A = A. Böyle soyut olarak alındığında ilişki Anlağa aittir. Çelişkiyi yadsır, Özdeşliği doğrular.

Analitik terimler ancak sentetik-dışsal olarak birleşebilirler. Anlak (A = A) karşıtları birleştirmez, ama yalnızca bir ‘ve’ ile yanyana getirir.

İlişki
Gerçek mantıksal ilişki birşeyin başkası ile ilişkisi değil, kendi kendisi ile ilişkisidir, çünkü ilişki birliği gerektirir, ayrılığı değil. Kurgul birlik birşeyin karşıtında kendisiile birliği olarak bütün bir ussal dizgenin özsel olarak bir ve aynı tözün kendi ayrımlaşması olduğunu imler. Kavramsal İlişki Birliktir. Kavramsal İlişki iki kavramın dışsal yanyanalığı değil ama içsel birliğidir. İlişki Birliktir. Kavram ancak karşıtı ile Birlik içine olabilir, ve bu Birlik tüm us dizgesine yayılır, onun iletişimi, bütünlüğü, yapısı, belirlenimi bu gerçek, kurgul Birlik üzerine dayanır.Dizgesel Bilgi. Birşeyin bilgisi nedeninin bilgisini gerektirir (Aristoteles). Ama bu nedenin bilgisi de onun nedeninin bilgisini gerektirir. Bu sonsuza gerileme ancak belitlerde sonlanabilir. Aristoteles’in dolaysızlığı kavrayışı budur. Aristoteles’in beliti yalnızca dolaysız, tek-yanlı, böylece anlak bir tanımıdır.Ama bu ilk gerçekliğin sonsuz olması gerekir, ve bu ise onun belit değil ama tanıtlama olmasını gerektirir. Belitin sonluluğu tasarımsal olmasında da görülür.

Başlangıç. Mantıksal dizgede başlangıç belitsel değil ama çıkarsamalı-tanıtlıdır. Başlangıç olarak Varlık dolaysızlığının yanısıra o denli de bütün bir dizge ile dolaylıdır. Varlığın — aslında her Kavramın — bilgisi bütün bir ilişkiler (dolaylılıklar) yapısının, bütün bir dizgenin bilgisidir.

Varsayım.Tüm görgül-pozitif bilimlerin tersine, felsefe kapsamında hiçbir varsayıma izin veremez.

Kavram tüm dışsal-duyusal gereçten özgürlüğü içinde bir ilişkiler bütününe, Usun Dizgesine açınır.