The Science of Logic must be looked at as the content of pure Reason. Pure Reason is the final form of the development of the experience of consciousness. In pure Reason consciousness, i.e. the immediate existence of Spirit, the appearance of Spirit, realizes or actualizes its highest life and purpose, namely, to be at home in its object or otherness. Pure Reason is Spirit itself, the realization and actualization of its essential nature.
In the Science of Logic we have the most complete form of the self-consciousness of Spirit, “the crown of a world of Spirit” (PS, 12 / PM,76). In the content or system of pure Reason Spirit knows its essential self, its constitutive and final, complete, absolute essentialities. They are its own distinguishing essence. As Hegel puts it, in the Science of Logic Spirit “knows itself in the form of the Self”; the Concept is its specific realization, that is to say, the Concept is its Specified Self, and the Concept is in the form of the Self. Thus, Spirit cannot be developed further from than this, and with the Science of Logic the experience or development of Spirit as a process towards its self-consciousness must be completed.
The Science of Logic should be called ultimate Science, Absolute Knowing. That knowledge of the Concepts is Absolute Knowing is evident from the fact that the object which Spirit knows is nothing but Spirit itself. The object is not independent of Spirit which knows it; Spirit, again, does not refer to an alien object which lies beyond the reach of its life. If knowledge deals only with the Self which knows, it is completely self-constituted, self-determined. To be completely self-sufficient is precisely what is meant by being Absolute. And such knowledge, Absolute Knowledge is ultimate and final.
The Phenomenology of Spirit demonstrates that the final truth of experience or knowledge is Spirit which knows itself as Spirit, i.e. Absolute Knowledge. The truth of knowledge or consciousness is pure self-conscious knowledge, pure Reason. The Science of Logic is the self-knowledge of the Absolute Spirit.
Because of its intimate relation to religion, from which it can be said to originate, the Science of Logic can be seen as the philosophical-speculative presentation of the object of the religious consciousness. If so, then it can be thought of at once Theology and Revelation. Hegel determines that it is both. The Science of Logic, Hegel writes, contains “the unfolding of God as it is in its eternal essence before the creation of a finite nature and of a finite spirit.” It is obviously seen that such an expression is precisely what a theology proper aims at. Again, throughout the Science of Logic, Hegel continually emphasizes the theological reference of the Science of Logic by his recognition of the Concepts as determinations of the Absolute Being in-and-for-itself. This will be found from beginning to end of the Science of Logic. The Science of Logic may be described as the Revelation. It is the self-exposition of the Absolute Being in-and-for-itself. Revelation means simply the manifestation or disclosure of the inner life realm and truth of the Absolute Being. Hegel holds the view that the true form of Spirit is to be what is revealed or manifest; this is its Concept. Further than this, Hegel writes that “Here... God is revealed as He is; He is immediately present as Spirit. God is attainable in pure speculative knowledge alone and is only in that knowledge, and is only that knowledge itself, for He is Spirit; and this speculative knowledge is the knowledge of the revealed religion. Speculative knowledge knows God as Thought or pure Essence, and knows this Thought as simple Being and as Existence, and Existence as the negativity of itself, hence as Self, as the Self that is at the same time this individual, and also the universal, Self. It is precisely this that the revealed religion knows. The hopes and expectations of the world up till now had pressed forward solely to this revelation, to behold what absolute Being is, in it to find itself” (PS, 761 / PM, 761). |
Mantık Bilimi arı Usun içeriği olarak görülmelidir. Arı Us bilincin deneyiminin gelişiminin son biçimidir. Arı Us’ta bilinç, e.d. Tinin dolaysız varoluşu/dışvarlığı, Tinin görünüşü, en yüksek yaşamını ve ereğini olgusallaştırır ya da edimselleştirir, yani, kendi nesnesinde ya da başkalığında kendi kendisindedir. Arı Us Tinin kendisidir, onun özsel doğasının olgusallaşması ve edimselleşmesidir.
Mantık Bilimi’nde Tinin öz-bilincinin en eksiksiz biçimini, “bir Tin dünyasının tacı”nı (TGb, § 12) buluruz. Arı Usun içeriğinde ya da dizgesinde Tin kendi özsel ‘kendi’sini, kurucu/yapıcı ve son, eksiksiz, saltık özselliklerini bilir. Bunlar onun kendinin ayıredici özüdür. Hegel’in de açıkladığı gibi, Mantık Bilimi’nde Tin “kendisini ‘Kendi’/Ben biçiminde bilir”; Kavram onun özel, kendine özgü olgusallaşmasıdır, başka deyişle, Kavram onun belirli ‘Kendi’sidir ve ‘Kendi’ biçimindedir. Buna göre, Tin bundan daha öte geliştirilemez ve Mantık Bilimi ile kendi öz-bilincine doğru bir süreç olarak Tinin deneyimi ya da gelişimi tamamlanmalıdır.
Mantık Bilimi asıl Bilim, Saltık Bilme olarak kabul edilmelidir. Kavramların bilgisinin Saltık Bilme olduğu, Tinin bildiği nesnenin Tinin kendisinden başka bir şey olmadığından da belirtiktir. Nesne onu bilen Tinden bağımsız değildir; yine Tin onun yaşam eriminin ötesinde yatan yabancı bir nesneye karşılık gelmez. Bilgi yalnızca bilen Tinle ilgiliyse, o her bakımdan kendi-kendisini-kuran, kendi-kendisini-belirleyendir. Bütünüyle kendi-kendine-yeterli olmak tam da Saltık olmakla kastedilen şeydir. Ve bu bilgi, Saltık Bigi en yüksek ve sonsaldır.
Tinin Görüngübilimi deneyimin ya da bilginin son(sal) gerçekliğinin kendisini Tin olarak bilen Tin olduğunu, yani Saltık Bilgi olduğunu tanıtlar. Bilginin ya da bilincin gerçekliği arı öz-bilinçli bilgi, arı Ustur. Mantık Bilimi Saltık Tinin öz-bilgisidir.
Kaynağı olduğunu söyleyebileceğimiz dinle içten, derin ilişkisinden dolayı Mantık Bilimi dinsel bilincin nesnesinin felsefi-kurgul açınımı olarak da görülebilir. Eğer böyleyse, o zaman Mantık Bilimi aynı zamanda Tanrıbilim ve Tanrısal Bildirim olarak da düşünülebilir. Hegel’e göre Mantık Bilimi her ikisidir. Mantık Bilimi, diye yazar Hegel, “sonlu bir doğayı ve sonlu bir tini yaratmadan önce bengi özü içinde olduğu şekliyle Tanrının açınımıdır” (Science of Logic, s. 50). Böyle bir anlatımın tam olarak gerçek anlamdaki tanrıbilimin amaçladığı şey olduğu açıklıkla görülebilir. Yine, Mantık Bilimi’nin her yerinde Hegel Kavramları kendinde-ve-kendisi-için Saltık Varlığın belirlenimleri olarak tanıtmasıyla yapıtın tanrıbilimsel ilgisini sürekli vurgular. Bu Mantık Bilimi’nin başından sonuna görülebilir. Mantık Bilimi Tanrısal Bildirim olarak da tanımlanabilir. O kendinde-ve-kendisi-için Saltık Varlığın öz-açınımıdır. Tanrısal Bildirim yalın bir şekilde Saltık Varlığın iç yaşam ülkesinin ve gerçekliğinin belirişi ya da açığa vuruluşudur. Hegel Tinin gerçek biçiminin bildirilen ya da beliren şey olduğu görüşünde ısrar eder; bu ise Tinin Kavramıdır. Bundan da ileri giderek Hegel şunu yazar: “Tanrı... burada olduğu gibi açığa çıkarılmıştır; O kendinde olduğu gibi ‘orada’dır; Tin olarak ‘orada’dır. Tanrı ancak arı kurgul bilgide erişilebilendir, ve salt bu bilgide vardır ve salt bu bilginin kendisidir, çünkü Tindir; ve bu kurgul bilme bildirilen dinin bilgisidir. Kurgul Bilgi Tanrıyı Düşünce olarak ya da arı Öz olarak bilir, ve bu Düşünceyi Varlık olarak ve Dışvarlık olarak, ve bu Dışvarlığı kendisinin olumsuzluğu olarak, ve böylece ‘kendi’olarak, bu [tekil] ve evrensel ‘kendi’ olarak bilir; bildirilmiş dinin bildiği işte budur.- Bütün bir önceki dünyanın umut ve beklentileri yalnızca bu açıklamaya doğru, saltık Varlığın ne olduğunu görmeye ve kendi kendisini onda bulmaya doğru yönelmişti”(TGb, § 761).
|
