Why Absolute? Hegel’s use of the adjective ‘absolute’ to define the method means to express the fact that the method is conditioned not by an other but by itself, so unconditioned. Absolute Method must be in its own self, not in another; in order to be the justification for all knowledge, it must itself rest upon itself, must not presuppose any other knowledge than itself, must not be conditioned by other than itself. What is unconditioned is negatively conditioned, so is still relative, but relative only to itself. Method is an instrument, a means, that is, a factor of mediation. It is related to what it mediates between. In the case of absolute Method, it is related, so is conditioned, by the consciousness and the thing, or the concept and the being as their mediating element. But the absolute Method is related only to itself at both ends of the syllogism. And to be limited by itself is to be unlimited, unhindered, infinite, absolute. In Hegel’s formulation, “Subjekt, Methode und Objekt” are “der eine identische Begriff” (WL, Suhrkamp 6, II, s. 552). |
Niçin “Saltık”? Hegel’in Yöntem için ‘Saltık’ sıfatını kullanması Yöntemin başka birşey tarafından değil ama kendisi tarafından koşullandırılmasını, buna göre koşulsuz olmasını anlatır. Saltık Yöntem kendisinde olmalıdır, başkasında değil; tüm bilginin aklanışı olarak, kendi kendisinden başka bir bilgiye dayanmamalı, kendisi tüm bilginin dayanağı olmalıdır. ‘Koşulsuz’ olan olumsuz olarak koşulludur, henüz göreli, ama yalnızca kendisi ile göreli olandır. Yöntem bir alet ya da bir aracı, bir dolaylılık, bir dolaylı kılma etmenidir. Saltık Yöntem durumunda bir aracı olarak Yöntem bilinç ve şey tarafından, kavram ve varlık tarafından koşulludur; onlarla ilişkilidir, onların dolaylı kılıcı etmeni, onların aracısıdır. Ama Yöntem tasımın bu iki ucunda da kendi ile ilişkidedir, böylece sınırsız, sonsuz, saltıktır. Hegel’in formülasyonunda, “Özne, Yöntem ve Nesne tek bir özdeş Kavram olarak” geçerlidir (MB-B, s. 630; WL, 6, II, s. 552). |
